تا چند در آزاری ای دل زهوسناکی

حیف است غبار آلود آئینه باین پاکی

زآلایش فطرت خاک جا کرده باین مرکز

گر تو نهی آلایش روشنتر از افلاکی

از مهر بتان بگسل کاین امر بود عاطل

[...]

آفت عرصه خاکی و مه افلاکی

با چنین لطف که گوید که ز آب و خاکی

گر کست خواند پریزاد نه چندین عجب است

کادمیزاده ندیدیم بدین چالاکی

دام کوته‌نظران چون شدی ای حلقه زلف

[...]

مه جبینان جهان خاک و تو خود افلاکی

دو جهان زهر بکام من و تو تریاکی

ناز اگر هست چمن تو چمن آرا بمثل

حسن اگر هست فلک تو فلک الافلاکی

نشئه خیزد زمی و می زعنب آن از تاک

[...]

هذ اغزال هلال السمآء مضناکی

غد الغزالة فی العشق من حیاراکی

ز شوق روی تو گردید گل گریبان چاک

شقیق احمر ذوالکی بعض قتلاکی

ز آهوان نه همین صید اهل دل کردی

[...]

رویی سویِ آن سرایِ پاکی

رویی سویِ این بساط خاکی

من خاک و تو مهر تابناکی

گو باش به سایهٔ تو خاکی

حبذا شیوهٔ رندی و خوشا بی‌باکی

خرقه آلودگی و مستی و دامن پاکی

خویشتن را هدف تیر ملامت کردن

شهره شهر شدن در صفت بی باکی

خرقه بر تن درم از شوق چو یادم آید

[...]

هر چه بود عیب و نقص از همه پاکی

عین بقا عاری از فنا و هلاکی

در بر تو ماسوی کم از کف خاکی

با تو محاکم کی از محاکمه باکی

چند ای دل از تغافل در ورطه هلاکی

واندر هلاک جان نیست اندر دل تو باکی

بی‌باکت عجیب است با آنکه مشت خاکی

ای مشت خاک تا کی محبوس این مغاکی

صاحبا چند خفته ای در مهد

بجنابت ز عین ناپاکی

آفتابم من ارشنیدستی

قصه آفتاب و سکاکی

ای عمه رتیلا خیز با چستی و چالاکی

کن پنجه خود را تیز چون قیچی دلاکی

در زیر نمد تا چند ای جوجه خرخاکی

ور می پلکی با خویش چون مردم تریاکی

زوج و فردی زوج و فردی قبض داخل گشته حاکی

از ذنب خویشان و یاران نحس هم بادی و خاکی

چشم مستت همه مردم کشد از بی‌باکی

ای عجب مست که دیده است بدین چالاکی

خو از آن کرد دلم با غم عشقت که ندید

عشرتی در دو جهان خوش‌تر از این غمناکی

نه همین تیرگی از بخت من‌ آموخته شام

[...]

اگر از نسل میمون یا نژاد آدم خاکی

ز مشرق یا که از مغرب زمینی یا که افلاکی

ز یک نوعید با همنوع خود تا چند بی‌باکی

چرا اینقدر بی‌رحمی چرا اینقدر سفاکی

ز پاکیت، آسمان را فر و پاکی

ز انوارت، زمین را تابناکی

ز مهر، آموز رسم تابناکی

که بخشد نور بر آبی و خاکی

کمی در اصل من میبود پاکی

شد آن پاکی، در آخر تابناکی

نه عقلی و نه ادراکی و من خود خاک و خاشاکی

چه گویم با تو کز عزت ورای عقل و ادراکی

نه مشکاتم که مصباح جمال عشقم افروزد

چه نسبت نور پاکی را به چون من خاک ناپاکی

نه آتش هم به چندین سرکشی خاکستری گردد

[...]

سراغی کن ز جان دردناکی

برافکن پرتوی، بر تیره خاکی