شبی میگفت خوش کرد خاکی

بگوش او رسید آواز پاکی

حجابت شرع بردارد به پاکی

اگرچه نار و آب و باد و خاکی

درون خاک میدان تو که خاکی

بصورت لیک معنی ذات پاکی

در اوّل تا بآخر ذات پاکی

نه نار و باد و نی از آب و خاکی

این ره نبرد مگر به سر ناپاکی

شوخی، شنگی، قلندری، بی باکی

خاکت بر سر حدیث سر چند کنی

آنجا که هزار سر نیرزد خاکی

روح محضی بدان طربناکی

قطره ژاله ای بدان پاکی

گر ببیند طراوت تو بهار

نکند دعوی طربناکی

در چمن گر قد تو جلوه کند

[...]

دل دیوانگیم هست و سر ناباکی

که نه کاریست شکیبایی و اندهناکی

سر به خمخانه تشنیع فرو خواهم برد

خرقه گو در بر من دست بشوی از پاکی

دست در دل کن و هر پرده پندار که هست

[...]

نور حقم در این تن خاکی

نیم از خاک هستم افلاکی

شد به آن نور آدم خاکی

قبلة قدسیان افلاکی

هست این کار کار ناباکی

باد در چشم او زند خاکی»

بدان زندان تاریک مغاکی

به بالین فراموشان خاکی

این دیده درو به چشم پاکی

او نیز، ولی به شرمناکی

عشق ار چه بود به صدق و پاکی

خالی نبود ز شرمناکی

دو اختر سعد را به پاکی

افتاد قران به برج خاکی

از درختی بدان طربناکی

چه کم از سایه‌ای بدین خاکی؟

نه بپرورد مریم از پاکی

روح حق در مشیمهٔ خاکی؟

چه نویسد کسی بدان پاکی ؟

وانگهی ناکسی چو من خاکی ؟

تو مبرا ز مرکز خاکی

فیض انوار عالم پاکی

تبسّمت الزهر و المزن باک

و غررت الودق و الدّیک حاک

نسیم عراقی ندانم چه بادی

زمین سپاهان ندانم چه خاکی

بدین مشک‌سایی و عنبرفشانی

[...]

چو بر طلول دیار حبیب بگذشتم

که کرده بود خرابش جهان ز بی باکی

مجاوران دیار خراب را دیدم

در آن خرابه خراب و شکسته و باکی

به خاک رهگذار حبیب می‌گفتم

[...]