به نامش شب تیره برخاستم

ز یزدان همه کام او خواستم

ز یزدان همه ساله این خواستم

که اکنون بدو دل بیاراستم

بدان زشتی او را بیاراستم

نخواهد خدای آنچه من خواستم

شب تیره، گفتا بسی خاستم

کنون یافتم هرچه من خواستم

چو با تو به پیوند برخاستم

ز تو دختری نوش لب خواستم

از آن می همه بی‌خودی خواستم

بدان بی‌خودی مجلس آراستم

من از خواب آسوده برخاستم

به جوهر‌کِشی خاطر آراستم

من‌ شب‌نیاسوده برخاستم

به آسودگی بزمی آراستم

ز قابیل و هابیل کین خواستم

ز ناسک به منسک زه آراستم

جهان مدخل از دانش آراستم

نبشتم درو هر چه می‌خواستم

گفت ‌«به زر کار خود آراستم

یافتم آن گنج که می‌خواستم

آنگهی از وی اجازت خواستم

جان خود از فیض او آراستم

گفت این فرصت زحقّ می‌خواستم

تحفه‌ای بهر شما آراستم

بود عمری تاکه من می‌خواستم

پرسم این مطلب که می‌آراستم

من که عطّارم ز شک برخاستم

نخل معنی از یقین آراستم

من زبان بی زبان آراستم

جمله از هستی خود برخاستم

من از این کیش بدان برخاستم

دل بشرع مصطفی آراستم

من زخاک پای او برخاستم

ملک دنیا را بنطق آراستم

من زبالینش روان برخاستم

هر زمان از بیم آن میکاستم

چون خبر داد او مرا برخاستم

شهر را از بهر او آراستم