ز نعل مرکبان هر سو هماره

ز سودن سرمه می شد سنگ خاره

هر آن تیشه که او می زد به خاره

ز هیبت کوه می شد پاره پاره

پری رویان ز پی هر یک سواره

همی راندند حیران در نظاره

ز نعل و میخ اسبانشان هماره

زمین گردیده پر ماه و ستاره

و زان سوی دگر، خسرو سواره

به سوی قصر او بودش نظاره

ز هجران گرچه دل بد پاره پاره

نمی نالم که وصلش کرد چاره

نکرد اندر رسول او نظاره

ستاد آن نامه را و کرد پاره

چو شیرین کرد از آن حالت نظاره

گریبان تا به دامن کرد پاره

نمی بینم ز تاثیر ستاره

عجایبهای دوران را شماره

ای شاه بتان و رشک صد مهیاره

گر سوی فلک گهی کنی نظاره

در پیش تو بره حمل چرخ کشد

با هفت قماش سبعه سیاره

شب هجران که بنماید ستاره

مگو شب، هست دودی بی شراره

نه خیال غنچه بندم نه به گل کنم نظاره

که مرا دلی فگار و جگریست پاره پاره

من و آفتاب رویت که به خلوت سعادت

شرفیست عالمی را ز طلوع آن ستاره

بخدا که در دل من رقم دویی نگنجد

[...]

بکجا روم ز دردت؟ چه دوا کنم؟ چه چاره؟

که هزار باره خون شد جگر هزار پاره

منم و ز عشق دردی، که اگر بکوه گویم

بخدا! که نرم گردد دل سخت سنگ خاره

بدو دیده کی توانم که رخ تو سیر بینم؟

[...]

بلبل از بوستان شد آواره

گل صد برگ شد به صد پاره

ای جوان بخت سرافراز که بر خاک درت

خسرو تخت فلک سوده جبین صد باره

وی درم پاش سنی پیشه که بر اهل نیاز

بوده اهل کرمت قطره فشان همواره

هست شش ماه که از بهر دعا گوئی تو

[...]

دل و دیده را نباشد،‌ چه نهان چه آشکاره

نه تحمل صبوری، نه تهوّر نظاره

ز تو بس که ناامیدم،‌ به گمان خود نیفتم

اگرم به جانب خود طلبی به صد اشاره

بروید چاره‌جویان، پی کار خود، که دیگر

[...]

شیر را بند گر شود پاره

میرد از بیم گور بیچاره

در این دریای ناپیدا کناره

که غیر از غرقه گشتن نیست چاره

ز تیغ حسن او گاه نظاره

دلی بودش بسان غنچه پاره

ز هر شمشیر جویی آشکاره

به جای سبزه زهرش در کناره