نام تو بصد معنی نقّاش نگارند

بر یاد تو و نام تو می جان بسپارند

بر بوی وصال تو همی جان بفشانند

وز وصف تو در دست بجز عجز ندارند

نام تو بصد معنی نقاش نگارند

بر یاد تو و نام تو می‌جان بسپارند

هژبرانی که شیران شکارند

به پای خود پیام خود گذارند

بسا ناگشته را کز دَر درآرند

سپهر و دور بین تا در چه کارند

دیگر متعرفان به کارند

کایشان بد و نیک‌ها شمارند

بالغانی که بُلغه‌ای کارند

سر به جذر اصم فرو نارند

نیک‌خواهان من چه پندارند

که‌اختران سپهر بیکارند

که درو تخم نیکویی کارند

وز سرشت بدش نگه دارند

تو خفته وعاشقان او بیدارند

تو غافل و ایشان همه در اسرارند

بیکاری تو چو همچنین خواهد بود

اما همه ذرّات جهان در کارند

همه از عشقِ تو حیران و زارند

بجز تو در همه عالم ندارند

نگاری کان زنان بر دست دارند

اگرچه زان نکوئی چون نگارند

اگر اهل طریقت صد هزارند

وگر صد، جز طریق او ندارند

حقیقت ذات جمله بیقرارند

اگرچه جمله در دیدار یارند

همه در دست من گریان و زارند

همه از شوقم اینجا بیقرارند

ترا از جان و دلها دوستدارند

ستاده با طبقهای نثارند

همه از بهر سود خود بکارند

در اینجا خواجگان بیشمارند

از آندم این همه دم دم برآرند

از آن دم جملگی امّید دارند

نباشد منّت اینجا هرچه دارند

همه از بهر تو اینجا بکارند

تمامت سالکانت دوست دارند

تمامت واصلان ازجانت یارند

بسی رفتند و آگاهی ندارند

که این دم در عیان دیدار یارند