کمر دربسته و ابروگشاده

کلاه کیقبادی کژ نهاده

به بالین شه آمد دل گشاده

به خدمت کردنِ شه دل نهاده

به امیدی جهان بر باد داده

به پنداری بدین روز اوفتاده

ملک بر یاد شیرین تلخ باده

لبالب کرده و بر لب نهاده

شکنج ابرویش بر لب فتاده

دهانش را شکنجه بر نهاده

دو مشگین طوق در حلقش فتاده

دو سیمین نار بر سیبش نهاده

به قدر مرد شد روزی نهاده

ز بازرگان‌بچه تا شاهزاده

جهان‌داران شده یک‌سر پیاده

به گرداگرد آن مهد ایستاده

طلسمی یافتند از سیم ساده

برو یکپاره لوح از زر نهاده

درش بر حمل کشورها گشاده

همه در حمل بر حمل ایستاده

از هفت خزینه در گشاده

بر چهار گهر قدم نهاده

بینیش چو خیمه ایستاده

سر بر افق زمین نهاده

ابروی هلالیم گشاده

دیوان نظامیم نهاده

باز آن خلف خلیفه زاده

کاین گنج به دوست در گشاده

چشم همه دوستان گشاده

از دولت شاه و شاهزاده

ای از شرف تو شاهزاده

چشم ملک اختسان گشاده

وان بر رخ این نظر نهاده

دل داده و کام دل نداده

یاری دو سه از پس اوفتاده

چون او همه عور و سرگشاده

احرام دریده سر گشاده

در کوی ملامت اوفتاده

آید همه روز سرگشاده

جوقی چو سگ از پی اوفتاده