دری دیدم به ناکامی کشاده

به راهم دیده واء ایستاده

به دزدی هر کجا او پا نهاده

ز بیم او شده آن در کشاده

نظر بر صورتش هر کس کشاده

چو صورت پشت بر دیوار داده

بر آن شاخ گل تا پر نهاده

مرا سودای او بر سر فتاده

تماشایی به دنبالش فتاده

روان شد شاه همراه پیاده

ز گردون در تنومندی زیاده

به درگاه الهی ایستاده

پا بر پی مصطفی نهاده

چون سایهٔ مصطفی فتاده

لیک باید ز موی رو ساده

خس بدامان گل نیفتاده

گفت درویش کای ملک زاده

جام خالی مبادت از باده

گرسنه، تشنه، پادشه زاده؛

در کناری بحیرت استاده

پسری کو بود زنخ ساده

بودش قد چو سرو آزاده

دگر آن کودک زنخ ساده

مفت هرگز نگرددت گاده

گفتم: ای نرگزیده بر ماده

لعل افگنده، سفته بیجا ده

رست آن خلف خلیفه زاده

از تیغ به بخت رو گشاده

آمد ز خانه بیرون در دست جام باده

طرف کله شکسته بند قبا گشاده

مستانه آن خرامان وز هر طرف براهش

مستی ز دست رفته رندی ز پا فتاده

جان دادمش چو دیدم او را نباشد آری

[...]

اجل تا دام بر مردم نهاده

چنین مرغی به دامش کی فتاده

شب و روز در حضور شاه زاده

کمر بسته، به خدمت ایستاده

طمع دارد زلطف شاه زاده

که گردد شفقتش بروی زیاده

برای چاکران شاه زاده

که بادا عمر و دولتشان زیاده

طلاق زوجه تبریز داده

نشد راضی رود با بنده زاده