بنده ای شو ز دو کون آزاده

لوحی از نقش تعلق ساده

زیر آن بار گران جان داده

پشته بر پشت ز پای افتاده

سرینش کوهی اما سیم ساده

چه کوهی کز کمر زیر اوفتاده

ز همزادان هزاران حورزاده

به خدمت روز و شب پیشش ستاده

معنبر طره ها بر گل گشاده

مقوس طاق ها بر مه نهاده

کلاه لعل بر سر کج نهاده

گره از کاکل مشکین گشاده

نوای نی نوید وصل داده

به جان از وی امید وصل زاده

زبان از تشنگی بر لب فتاده

لب از تبخاله موج خون گشاده

هزاران تن سواره یا پیاده

خروشان بر لب نیل ایستاده

در آن دولتسرا تختی نهاده

به زیبایی ز هر تختی زیاده

چو مشکین آهوی تنها فتاده

به سوی گوسفندان رو نهاده

به خدمت پیش رویم ایستاده

ولی بی خدمتی را داد داده

سری بر خط فرمانش نهاده

به خدمتگاریم اینک ستاده

صبا جعد بنفشه تاب داده

گره از طره سنبل گشاده

به یکجا این لب او بوسه داده

به یکجا آن میان این گشاده

هوس را عرصه میدان گشاده

طمع را آتش اندر جان فتاده

وگر نی صد در محنت گشاده

پی زجر تو زندان ایستاده

دلش چون غنچه در تنگی فتاده

و یا چون گل به شادی لب گشاده

گهی چون شمع بر پا ایستاده

ز رخ زندانیان را نور داده

زهی بیچاره آن از پا فتاده

زمام اختیار از دست داده