چنین گویند معماران این کاخ

که چون شد بر عمارت دایه گستاخ

به دست آورد استادی هنر کیش

به هر انگشت دستش صد هنر بیش

به رسم هندسی کارآزمایی

قوانین رصد را رهنمایی

ز تشکیلش مجسطی سخت آسان

ز تشکیک وی اقلیدس هراسان

چو از پرگار بودی خالیش مشت

نمودی کار پرگار از دو انگشت

چو بهر خط ز طبعش سر زدی خواست

بر او آن کار بی مسطر شدی راست

بجستی بر شدی بر طاق اطلس

بر ایوان زحل بستی مقرنس

چو سوی تیشه کردی دستش آهنگ

ز خشت خام گشتی نرمتر سنگ

به طراحی چو فکر آغاز کردی

هزاران طرح زیبا ساز کردی

عمارات جهان بی سر و بن

نمودی جمله در یک روی ناخن

به نقش آفرینش چون زدی رای

شدی از خامه لوح هستی آرای

به تصویر آنچه بر کلکش گذشتی

ز رشح آن روانی زنده گشتی

به سنگ ار صورت مرغی کشیدی

سبک سنگ گران از جا پریدی

به حکم دایه زرین دست استاد

زراندوده سرایی کرد بنیاد

صفای صفه هایش صبح اقبال

فضای خانه هایش گنج آمال

ممهد فرش مرمر در ممرهاش

موصل زآبنوس و عاج درهاش

در اندر هم در آنجا هفت خانه

چو هفت اورنگ بی مثل زمانه

مرتب هر یک از لون دگر سنگ

صقالت دیده و صافی و خوشرنگ

به هفتم خانه همچون چرخ هفتم

که هر نقشی و رنگی بود ازو گم

مرصع چل ستون از زر برافراخت

ز وحش و طیر زیبا شکل ها ساخت

به پای هر ستونی ساخت از زر

غزالی ناف او پر مشک اذفر

ز طاووسان زرین صحن او پر

به دم های مرصع در تحیر

میان آن درختی سر کشیده

که مثلش چشم نادربین ندیده

ز سیم خام بودش نازنین ساق

ز زر اغصانش از فیروزه اوراق

به هر شاخش ز صنعت بود طیار

زمرد بال مرغی لعل منقار

بنامیزد درختی سبز و خرم

ندیده هرگز از باد خزان خم

همه مرغان او با مردمان رام

به یک جا کرده صبح و شام آرام

در آن خانه مصور ساخت هر جا

مثال یوسف و نقش زلیخا

به هم بنشسته چون معشوق و عاشق

ز مهر جان و دل با هم معاتق

به یکجا این لب او بوسه داده

به یکجا آن میان این گشاده

اگر نظارگی آنجا گذشتی

ز حسرت در دهانش آب گشتی

همانا بود سقف آن سپهری

بر او تابنده هر جا ماه و مهری

عجب ماهی و مهری چون دو پیکر

ز چاک یک گریبان بر زده سر

نمودی در نظر هر روی دیوار

چو در فصل بهاران تازه گلزار

به هر گل گل زمینش بیش یا کم

دو شاخ تازه گل پیچیده با هم

ز فرشش بود هر جایی شکفته

دو گل با هم به مهد ناز خفته

در آن خانه نبود القصه یک جای

تهی زان دو دلارام و دلارای

به هر سو دیده ور دیده گشودی

ز اول صورت ایشان نمودی

چو شد خانه بدین صورت مهیا

به یوسف شد فزون شوق زلیخا

به هر نوبت که آن بتخانه را دید

در او مهر دگر از نور بجنبید

بلی عاشق چو بیند نقش جانان

شود از نقش حرف شوق خوانان

ازان حرف آتش او تازه گردد

اسیر داغ بی اندازه گردد