خود اعجاز انبیارانه از أنا بود

بد او فانی وز او ناطق خدا بود

بآن مصداق کالله در عما بود

عما را گر سیه گفتم بجا بود

بیان ما ز توحید خدا بود

رسید اینجا که‌ اصل‌ مدعا بود

زاختیارم تا زبان گویا بود

هرچه‌ گوید زشت‌ و نازیبا بود

خاک باید ساکن‌ و برجا بود

باد باید تند و بی‌ پروا بود

کسی که مونس و غمخوار و همدم ما بود

مدام سنگ و نی و چوب سخت اعدا بود

اگر زال زمانه باوفا بود

زمانی یار مردان خدا بود

به دوران در شمار اغنیا بود

بسی از دست کار خود رضا بود

خداوند این خیمه ترسا بود

به آیین و دین مسیحا بود

پسر دختر شاه بطحا بود

فروغ جهان بین زهرا بود

کلیسای حافر درآنجا بود

که چون قبله ی مرد ترسا بود

مرا کیش و راه مسیحا بود

در این مرز پیوسته ام جا بود

روزی که کلک تقدیر در پنجۀ قضا بود

بر لوح آفرینش غم سرنوشت ما بود

زان پیشتر که نوشد خضر آب زندگانی

مارا خیال لعلت سرمایۀ بقا بود

روزی که میگرفتند پیمان ز نسل آدم

[...]

بنویس نامه گر رقم قتل ما بود

چون نقش کلک تو است همان خونبها بود

گر نام من بنامه بدشنام میبری

دشنام کز زبان تو باشد دعا بود

گر بند میکنی و گر آزاد، بنده ایم

[...]

شب دوش که بود اینکه به خلوتگه ما بود

درین خانه نبود آدم بیگانه، خدا بود

خدا بود درین خانه که شد بنده این خاک

اگر شاه زمین بود و اگر ماه سما بود

شه و ماه که باشند که ما بنده امریم

[...]

چو رخت خویش بر بستم ازین خاک

همه گفتند با ما آشنا بود

ولیکن کس ندانست این مسافر

چه گفت و با که گفت و از کجا بود

سینۀ غمزده ام تا که ترا مأوا بود

سینۀ سینا بود

تا جهان بوده است این نور، جهان‌آرا بود

بود ازآن روزکه نی آدم و نی حوا بود

او سلیمان‌بُد و او عیسی و او موسی بود

نوح و یونس را او همره در دریا بود

یک کارت ز حضرت شما بود

دیگر ز رفیق با وفا بود

از قضاگنده خری آنجا بود

چشم فرزند سوی بابا بود