پیر یکرنگ من اندر حق ازرق پوشان

رخصت خبث نداد ارنه حکایت‌ها بود

چو بودِ تست یکسر همچو نابود

نگویی کاختیارت از کجا بود

ذات این دو بی گمان یکتا بود

دو شبح مرآت و یک معنا بود

زانکه مطلق او به شرط لا بود

آن مقید شرط وی اشیا بود

هر حبابی بحر باپهنا بود

هر یکی موجی یکی دریا بود

کوهلاک دین وهم دنیا بود

آفتی بر جان ز سر تا پا بود

نظرم دوش بدیدار مهی زیبا بود

شب تاریک مرا روز جهان آرا بود

حالتی بود مرا دمبدم از جذبۀ شوق

که اثر هیچ نبود از من و او تنها بود

متحیر بجمالش که چه صورت پرداخت

[...]

آه از آنروز که در دشت بلا غوغا بود

شورش روز قیامت بجهان برپا بود

خصم چوندایره گرد حرم شاه شهید

در دل دایره چون نقطه پابرجا بود

عرصه دشت چو دیبای منقش از خون

[...]

جشن میلاد شه دنیا و ما فیها بود

چرخ جان افشان زمین شادان جهان شیدا بود

باز پنداری کلیمی رب ارنی گوی شد

کز تجلی طور ایران سینه سینا بود

گرچه پشت آسمان برسجده کاخش دوتاست

[...]

جوانی کاشکی بیع و شرا بود

که تا این جا شیرینش بها بود

جوانی خوش بهشتی بود فایز

ندانم دوزخ پیری کجا بود؟

دوش در صحن چمن از چه سبب غوغا بود

مگر آن سرو چمان جلوه کنان آنجا بود

راستی سرو چمن این همه آشوب نداشت

این قیامت همه از قامت او برپا بود

ایمن از حادثه ی دور فلک صحن چمن

[...]

اگر میزان تو دور از خطا بود

دلت مرات نور اولیا بود

یکی بنگر که این رنگ از کجا بود

که با گل ز اختصاصی آشنا بود

ز قبل از خلق رب ما کجا بود

نبی فرمود در عین عما بود

خود این ظلم ار چه از حکم قضا بود

ادب را یک گویم آن ز ما بود

شکایتها کنی کو بیوفا بود

ندانی کان ز تبدیل خدا بود

اگر خوشنود از خود در عطا بود

کجا از حق سزایش هل اتی بود

اناالحق گفت فرعون و ریا بود

و گر منصور می‌گفت از فنا بود

خود اعجاز انبیارانه از أنا بود

بد او فانی وز او ناطق خدا بود

بآن مصداق کالله در عما بود

عما را گر سیه گفتم بجا بود