گل آن باغ را از بس حیا بود

نگاه نرگسش بر پشت پا بود

به هجر رام از بس مبتلا بود

طعامش بی نمک برگ گیا بود

نه چون دیگر بتان سنگین بنا بود

زنی گوت م رکیشر اهلیا بود

دمش گویی غریوان اژدها بود

که در دم عالمی را ساخت نابود

صاحب صورت تا بری از معنی بود

چشم حقیقت سبک و رسوا بود

اهل معنی شکوه دیگر دارند

گر آینه می داشت تهی دریا بود

تاآینه‌روبروی ما بود

گلچین بهار کهربا بود

یاد دم عشرتی‌ که چون صبح

آیینهٔ ما نفس‌نما بود

فریاد شکسته‌رنگی ما

[...]

نیرنگ امل‌ گل بقا بود

امید بهار مدعا بود

کس محرم اعتبار ما نیست

آیینهٔ ما خیال ما بود

حیرت همه جا ترانه‌سوزست

[...]

وقت من خوش که اگر کوه و اگر صحرا بود

بی وجودت نتوانم که دمی تنها بود

خاک ری خاصه شمیران که در آن موکب شاه

نزهت افزای بهشتی ست که در دنیا بود

آسمان گو دگر اینسان بتمتع مخرام

[...]

نامه ام را عالم ار پهنا بود

شرح هجران را کجا گنجا بود

خانه ی جسمانیانش جا بود

همنشین با زشت و با زیبا بود

کی حقیقت را ورق گنجا بود

صفحه اش را گر جهان پهنا بود

هرچه از زیبا رسد زیبا بود

زهر از شیرین لبان حلوا بود

حور و جنت دلکش و زیبا بود

پیش چشمی کز تو نابینا بود

ماهئی کش عالمی پهنا بود

برکه ای او را کجا گنجا بود

من نهنگم جای من دریا بود

کی مقامم جوی بی پهنا بود

گر کسی را دیده ی بینا بود

عید نبود ماتم بابا بود

قطره را بینی اگر تنها بود

چون به بحر افتاد کی پیدا بود

گفت حجت روشن و پیدا بود

صد زبان بر صدق من گویا بود

باطن از ظاهر بلی پیدا بود

حال دل را رنگ رو گویا بود

خطا بر دوست بگرفتی خطا بود

خطا پوشی طریق آشنا بود

خطای ما از آن آهوی چشمت

که باشد ترک واصلش از ختا بود

رضای دشمنان جستی بکینم

[...]