گفت او سحرست و ویرانی تو

گفت من سحرست و دفع سحر او

عاقلی گفتش مزن طبلک که او

پختهٔ طبلست با آنشست خو

هر زمان گوید به گوشم بخت نو

که ترا غمگین کنم غمگین مشو

باز لطف آید برای عذر او

که بکردی غسل و بر جستی ز جو

گفت اگر آسان نماید این به تو

این چنین آسان یکی سوره بگو

ظاهرش چوبی ولیکن پیش او

کون یک لقمه چو بگشاید گلو

بنگرد در نفس خود صد گفت و گو

همنشین او نبرده هیچ بو

خفت در مسجد خود او را خواب کو

مرد غرقه گشته چون خسپد بجو

شمع بود آن مسجد و پروانه او

خویشتن در باخت آن پروانه‌خو

هیچ عاشق خود نباشد وصل‌جو

که نه معشوقش بود جویای او

برج آتش گرمی خورشید ازو

همچو تابهٔ سرخ ز آتش پشت و رو

لیکش از ناموس و بوش و آب رو

شرم می‌آمد که وا جوید ازو

رحمت عالم همی‌گویند و او

عالمی را می‌برد حلق و گلو

آنک حق و راستست از ما و او

نصرتش ده نصرت او را بجو

آمدش پیغام از دولت که رو

تو ز منع این ظفر غمگین مشو

این چنین قندی پر از زهر ار عدو

خوش بنوشد چت حسد آید برو

دوست حقست و کسی کش گفت او

که توی آن من و من آن تو

عاشق حقی و حق آنست کو

چون بیاید نبود از تو تای مو

پس سلیمان گفت ای انصاف‌جو

داد و انصاف از که میخواهی بگو

هین مقابل شو تو و خصم و بگو

پاسخ خصم و بکن دفع عدو