حلیه ‌ اش را نویس در دل خویش

تا کنی شرح نقش آن درویش

قد و خد و دو چشم و ابرویش

بود شیرین و خوب چون خویش

هرکجا رو کنی بود رویش

همه عالم پراست از بویش

خاک لشکر شکن ز بازویش

که ز دست خداست نیرویش

نظر ز دیده بدزدم چو بنگرم رویش

که دیده نیز نخواهم که بنگرد سویش

مرا به دیده درون خواب از کجا آید؟

که شب نماند به عالم ز پرتو رویش

ولی ز رویش اگر در جهان نماند شبی

[...]

دل من دست بازی می کند هر لحظه با مویش

معاذالله که گر ناگه ببیند چشم بدخویش

گهی کز در برون آید به عیاری و رعنایی

زهی تاراج جان و دل به هر سو کاوفتد هویش

گرفته آتش اندر جان و می سوزد همه مستی

[...]

محمد کایت نورست رویش

سواد روشن و اللیل، مویش

کنونم ده زکات خوبی خویش

که فردا من غنی گردم تو درویش

شتابان شد به صد رغبت به سویش

وزان پس کرد لختی جستجویش

کرم نگذاشتش کز خوبی خویش

زکاتی را را بگرداند ز درویش

چون سوختگان دوید سویش

بنشست به گریه پیش رویش

خردهٔ نان به عاجز و درویش

برساند هم از نصیبهٔ خویش

بیاو افتقار من برویش

بیان کن بعد از آن بگذر بکویش

به کلیت رهایی یابی از خویش

غنی گردی به حق ای مرد درویش

چون درآمد ز خواب خوش درویش

دید محکم گرفته دامن خویش

گر توانگر بوی و گر درویش

نخوری جز که قدر روزی خویش

ناگشته شبی چو طره هم زانویش

در پای فتاد کارم از گیسویش

دل در سر او رفت و من سوخته دل

خوردم جگر سوخته از پهلویش

کشیده کمان بر قمر ابرویش

ستاده پری‌نوش در پهلویش

گهی پیچیدن اندر تاب مویش

گهی دادن نشان از نقش رویش

نکهت عنبرست یا بویش

مشک تاتار یا که گیسویش

آنکه محراب جان دلها گشت

چیست گویی دو طاق ابرویش

بر رخ همچو ماه او دل من

[...]