ز بهر تواش بنده بودیم و دوست

کنون ما که ایم ار گنه کار اوست

از آن این کُه از گوهر و گل نکوست

که بر وی نشانِ کفِ پایِ اوست

شنیدم ز دانای فرهنگ دوست

که زی هر کس آیین شهرش نکوست

چنین گفت کاین حصن جایی نکوست

ستودان فرخ سیامک در اوست

همه کار شاید به انباز و دوست

مگر پادشاهی که تنها نکوست

نباید که بد پیشه باشدت دوست

که هرکس چنانت شمارد که اوست

به دل دختر شاه را هست دوست

همه روز گفتارش از چهر اوست

به گیتی بسی چیز زشت و نکوست

به هر کس دهد آنچه روزی اوست

چو نیمه است تنها زن ار چه نکوست

دگر نیمه اش سایهٔ شوی اوست

بود آینه دوست را مرد دوست

نماید بدو هرچه زشت و نکوست

دل شاه ایمن بر آن کس نکوست

که در هر بد و نیک انباز اوست

نکوکار و با دانش و داد دوست

یکی رسم ننهد که آن نانکوست

که را دوست داری و کام تو اوست

هر آهوش را همچنان دار دوست

ترا جنگ با شاه ما آرزوست

گمانی بری کاو زبون چون بهوست

زبان را بپای از بداندیش و دوست

که نزدیکتر دشمن سرت اوست

ز پیرامن چشم خونست و پوست

میان اندرست آنکه بیننده اوست

که گر خود فریدون شه فرخ اوست

ز دار اندر آویزش آهخته پوست

سپهبد ورا گشت از آن مهر دوست

بدانست کز دل هواخواه اوست

زره دار بد کز تن خویش پوست

همی کند و پنداشتی درع اوست

کسی را که روزیت بر دست اوست

توانایی دست او دار دوست