با سیه روی خوشدلی بهم است

طرب‌انگیز سرخ روی کم است

آنکه عامی و آنکه از علماست

آنکه محکوم و آنکه از حکماست

ملک بی‌ملّت آشنای غم است

شاه دین‌دار و ملک جوی کم است

عهدیست تا نصیبه ما از جهان غم است

حال دل از فلک چو فلک نیک بر هم است

در عالم از فراغت خاطر اثر نماند

آری مگر فراغت از آن سوی عالم است؟

در مدت جوانی و در عهد کودکی

[...]

سپهر قدرا در قبضه کفایت تست

نظام هر چه برون از سراچه قدم است

چو چاه خصم تو سر در نشیب از آن دارد

که او به دامن تر همچو آب متهم است

نظیر تو خرد اندر وجود جست و نیافت

[...]

در طاس فلک جرعه شادی و غم است

گه محنت و دولتست و گه بیش و کم است

آسوده دلی بود که هر جرعه چرخ

نوشید و ننالید اگر جمله دم است

بخت بدرنگ من امروز گم است

یارب این رنگ سواد از چه خم است

دلدل دل ز سر خندق غم

چون جهانم که بس افکنده سم است

با من امروز فلک را به جفا

[...]

ای فتی فتوی غدرت ندهم

کافت غدر هلاک امم است

غدر نقابی بنیاد وفاست

اینت بنیاد که جان را حرم است

صبح حشر است مزن نقب چنین

[...]

ای شاه بانوی ایران به هفت جد

اقلیم چارم از تو چو فردوس هشتم است

بلقیس روزگار توئی کز جلال و قدر

شروان شه از کمال سلیمان دوم است

خود خاتم بزرگ سلیمان به دست توست

[...]

چون منی را مگو که مثل کم است

مثل من خود هنوز در عدم است

بر خاکش از حواری و حوران ترحم است

خاکش بهشت هشتم و چرخ چهارم است

شاه را هفت نازنین صنم است

هر یکی را ز کشوری علَم است

عدل من عذر خواه آن ستم است

آن نه از بخل و این نه از کرم است

بسا کس که از روی عالم گُم است

همانا که عالَم همان عالَم است

بی نفسی را که زبون غم است

یاری یاران مددی محکم است

توشه ز دین بر که عمارت کم است

آب ز چشم آر که ره بی‌نم است

سنگ بسی در طرف عالم است

آنچه ازو لعل شود آن کم است

پرده درد هر چه درین عالم است

راز ترا هم دل تو محرم است

غم بسی دارم چه جای صد غم است

زانکه هر موییم در صد ماتم است

غم نباشد کانچه پیشان است و پس

کم ز کم نبود نصیبم زان کم است

عالمی است اشراق نور آفتاب

[...]

درج لعلت دلگشای مردم است

عکس ماهت رهنمای انجم است

مردم چشم تو با من کژ چو باخت

راستی نه مردمی نه مردم است

روی تو در زلف همچون عقربت

[...]