کسی هرگز وجود خویش گشتست

چگویم چونکه این سرّی درشتست

بسی سالست تا بسیار گشتست

که مردم زادگان بسیار کشتست

همه طبعت حواس ناخوش تست

همه کِبرت بدوزخ آتش تست

درون جان تو باغ بهشتست

که عین طینت تو حق سرشتست

حقیقت آن جهان دید بهشتست

که اینجامسکن ابلیس زشتست

ز جان بگذر که جان از تو گذشتست

حقیقت سیر اشیا در نوشتست

ترا اینجا اگر رازت بهشتست

بنزد عاشقان دانم که زشتست

هرگز پر طاووس کسی گفت که زشتست؟

یا دیو کسی گفت که رضوان بهشتست؟

نیکی و بدی در گهر خلق سرشتست

از نامه نخوانند مگر آنچه نوشتست

بهشت و بوستان بی‌دوست زشتست

به روی دوستان زندان بهشتست

پیرایهٔ من اگر چه زشتست

چون خوی گرفته‌ام بهشتست

کاین پا که به شهر و کوی گشتست

پیش در یار من گذشتست

آن ترک پری چهره، که مانند فرشتست

یارب، گل پاکش ز چه ترکیب سرشتست؟

انصاف توان داد که: با لطف وجودش

بنیاد وجود دگران از گل و خشتست

زین بیش مده وعده به فردای بهشتم

[...]

مرا تا خار دامن گیر گشتست

گل اندر خاطرم کمتر گذشتست

گر ترا تیغ حکم در مشتست

شحنه کش باش دزد خود کشتست

صراطت گرچه ره سوی بهشتست

ولی دوزخ به زیرش سخت زشتست

مرا گویی که عشقت سر نبشتست

که خاکم را به مهر تو سرشتست

نروید در دلم جز بیخ مهرت

که تخم مهر رویت زود کشتست

چو روی او ندیدم هیچ چهری

[...]

دیده باشی برای دفع گزند

صورتی خوش که بر سر خشتست

شکل ناکس همان صفت دارد

صورتی خوب و معنیی زشتست

زلال عشق کز کوثر گذشتست

زماتر دامنان آلوده گشتست

این نخل که از چشمه جان رسته که کشتست؟

وین خط که دهد یاد ز معجز که نوشتست؟

ما فتنه ز مشاطه حسنیم نه از عشق

زنار مغان رشته خط و زلف که رشتست؟

جز از اثر دهشت ما وحشت ما نیست

[...]

بتشویشی که با من هم سرشتست

باندوهی که از من در بهشتست