عشق توگرفت جای جان را

جان نیست به جز غمت روان را

تا بخت بهار حسنت آراست

بستند براو ره ی خزان را

بر سر مزن آستین اکراه

[...]

بر آن سرم که نهم سر به پای جانان را

کنم به دست ارادت نثار او جان را

خدا کند بهکرامت فزوده محض کرم

ز من قبول کند این کمینه قربان را

به جاه و دولت و دست و زبان ادا چو نشد

[...]

دوش دیدم به خواب شیطان را

گفتم از روی امتحان آن را

چاره ای کن بهکار خود که خدا

بهر تو خلق کرده نیران را

گفت بس کارها که من کردم

[...]

بسته‌ام باز، به پیمانهٔ می پیمان را

تا ز پیمانهٔ می تازه کنم ایمان را

جز دل من که زند، یک‌تنه بر آن خم زلف

کس ندیده‌ست که گو لطمه زند چوگان را

دل ربودی ز من و جان به تو خواهم دادن

[...]

به روی خوب تو دیدیم روی خوب یزدان را

به کفر زلف تو دادیم نقد ایمان را

بطوف کعبه‌ی اسلام بت پرست شدیم

خبر دهید ز ما کافر و مسلمان را

به جز دلم که زند خویش را، بدان خم زلف

[...]

فکن از طاق این دیر، آن بتان را

که تا بی پرده بینی جانِ جان را

نفس بازپسین است ز هجرت جان را

مژده ای بخت که شد عمر به سر هجران را

طاقت باج غمش در دل ویرانه نماند

باز هشتم بوی این دهکده ویران را

محترم دار غم ای دل که خداوند کرم

[...]

بی می نتوان بردبسر فصل خزان را

ساقی بده آنجام پر از خون رزان را

ترسم که کند فاش دگر راز نهانرا

از دیده که میریزدم این اشک روان را

از پیر و جوان برده دل آن ترک جفاجو

[...]

طاقتم نیست دلا بار غم هجران را

همره قافله کن روز وداعش جان را

قرص خور گر بخم زلف کشیدی چه عجب

اینچنین گوی بیایست چنین چوگان را

روی بنما و به پای تو فشانم جان را

زلف بگشا که نهم بر سر کفر ایمان را

کی نرم میتوان دل جانان را

من خیره مشت کوبم سندانرا

نی نی بدین همه سختی نیست (؟)

در شیشه نازکی دل جانانرا

چون طره اش بکف نفتد ازچه

[...]

شرف دهد چو نگارین من دبستان را

کشد زرشک دبستان هزار بستان را

ببین بطره و لعلش اگر ندیدستی

بدست اهرمنی خاتم سلیمان را

بجز تعلق رنگین رخش بمشکین زلف

[...]

فرو بگرفت ذرات جهان را

نمود آنگاه راه امتنان را

نداد از دست مردی گردکانرا

دهد گو چون زمنی و آسمان را

از آنرو خواهد ار وقتی نشانرا

بخفض آرد تمام انس و جانرا

که آقا از چه نشناسد فلان را

که آورده بتسخیر آسمان را

به پشت سرفکن کون و مکان را

خود و خلق و زمین و آسمانرا

وجود انبساطی شد نشان را

تو میدان رحمت فعلیه آنرا

خود او فرموده گر فهمی بیان را

که دارم دوست بیشک صالحانرا

توتلقین هر چه کردی گفتم آنرا

نجنبانم بمیل خود زبانرا