سلیمان سخن در منطق الطّیر

که آنکس بوسعید است و ابوالخیر

درون کعبهٔ جان آی و کن سیر

نظر کن کعبه را افتاده در دیر

چنین گفتست شیخ مهنه آن پیر

که حق دیدم یقین چون روغن و شیر

همه خاصان کشیدستی بزنجیر

ندارند اندر اینجا هیچ تدبیر

بجزمن هیچ اینجاگه مبین غیر

که یکسانست پیشم کعبه و دیر

دمادم عقل پیر اینجا بتدبیر

مرا آنجاکشد بیشک بزنجیر

کنون خواهم شدن نزدیک آن پیر

که تا سازم وصال خویش تقریر

تو مستی این زمان و مانده در دیر

در این مستی کنی هر لحظهٔ سیر

چرا در دیر بنشستی تو در سیر

که خواهد گشت ویران ناگهت دیر

بسی رفتند دیگر سوی این دیر

دگر آهنگ کرده سوی آن سیر

حقیقت چون دهم هیلاج تقریر

ز دید انبیا در عین تفسیر

کسی کاو ره برد اینجا سوی پیر

نباشد خود مر او را مکر و تزویر

ترا اوّل بباید خواند تفسیر

نه بحث نفس الّا در بر پیر

برانداز این چهار و راه خود گیر

که پیش از این نباشد هیچ تدبیر

نظر در سوی اشیا کردم از سیر

عجب گردانست کردم این همه دیر

نه در شر پایدارم لیک در خیر

حقیقت دارم وهم میکنم سیر

سؤالی کرد وی یکی روز از پیر

که ای تو جان همه شاه و همه میر

ز دانائی یکی پرسید کای پیر

همی گوئی همیشه سرّ تفسیر

گفت با آدم خدا که برمگیر

گندم و درعالم جان تو ممیر

کای الها جرم ما برما مگیر

وز گناهان گذشته در پذیر