که من در آرزوی بایزیدم

بسی جستم ولی گردش ندیدم

چو نقد روزگار خود بدیدم

امید از خویشتن کلّی بریدم

از آن از خدمتت دوری گزیدم

که خود را لایق خدمت ندیدم

ز مرغان من برای آن رمیدم

که کس را مشتری خود ندیدم

چو اندر خورد تو چیزی ندیدم

ز تو بر تو فشاندم وارهیدم

چو ره دادند بر عرش مجید‌م

هم آنجا پیش آمد بایزید‌م

میان آن همه گفت و شنیدم

سخن را به ازین نوعی ندیدم

چو من آن مرغ را بیدانه دیدم

به مشتی دانه در دامش کشیدم

هر آوازی که بود، از تو شنیدم

سراپای جهان، روی تودیدم

ندیدم فرصتی اکنون که دیدم

بخدمت پیش شاه خود رسیدم

بسی من گرد عالم بر دویدم

بجستم عاقبت همدم ندیدم

ز تو چون سیم اندامی ندیدم

بدادم نام و بدنامی خریدم

اگر چون موی شد روز سپیدم

سر مویی بتو ماندست امیدم

که عالم را به شش روز آفریدم

محمد را به عالم برگزیدم

کرا قدرت که گوید حق بدیدم

به‌معنی در ره وحدت رسیدم

اگر منکر و گر باشد مریدم

ز قول و فعل هر دو مستفیدم

چو اهل این معانی را ندیدم

عنان این سخن با خود کشیدم

تو از مائی وما از تو بدیدم

حقیقت خلق از تو آفریدم

امیدی داشتم هست آن امیدم

که دل گشته سیاه و مو سپیدم

چنان کاینجا دو دست خود بریدم

ازین معنی زمانی آرمیدم