گر میسوزم مرا مکن چندین عیب

کاتش دارم چو شمع دایم در جیب

زان میسوزم مدام تابوکه چو شمع

تن را در جان گدازم و جان در غیب

آنچه اول شد پدید از غیب غیب

بود نور پاک او بی‌هیچ ریب

در ضمیرش بود مکنونات غیب

زان برآوردی ید بیضا ز جیب

گفت ای مرغان منم بی هیچ ریب

هم برید حضرت و هم پیک غیب

از نکوروییت می‌بینم نصیب

لطف نبوَْد از نکورویان غریب

من مگر نمرود وقتم کز حبیب

کیک و سارخک و مگس دارم نصیب

گر نبودی قصر را آن رخنه عیب

تحفه دادی قصر فردوسش ز غیب

چون ندارم من قبول و رشد غیب

خلق را رد می‌کنم از خو به عیب

چون تو مشغولی بجویایی عیب

کی کنی شادی به زیبایی غیب

انبیا را چون بلا آمد نصیب

کی رسد راحت بدین پیر غریب

هر یک از اهل هنر وز اهل عیب

آفتابی دارد اندر غیب غیب

نظم من خاصیتی دارد عجیب

زانک هر دم بیشتر بخشد نصیب

در آن دم کان درم بستی تو در جیب

کجا بود اعتماد جانت بر غیب

چو بگذشتند سر بر کرد از جیب

یکی پرسید ازو کای مردِ بی عیب

چو بام از یک لگد آید فراشیب

نیارد طاقت آشوب و آسیب

یکی پیوسته می‌تابند در شیب

دگر را می‌دهند آرایش و زیب

نباشد کار درویشان بترتیب

کند هر گونهٔ در گفت ترکیب

وجود آدم از تو یافت ترکیب

ولیکن عقل بودش کرده تذهیب

چو خورشیدی که بیرون آید از جیب

سحرگاهان ز صبح عشق بی ریب

نظر کردی تو در بالا و در شیب

چه دیدی در هزاران زینت و زیب