این شیوه مصیبت که مرا اکنون است

چون شرح توان داد که حالم چونست

هر اشک که ازدیدهٔ من میریزد

گر بشکافی هزار دریا خونست

گرچه غمم از گریستن بیرونست

هر روز مرا گریستن افزونست

ای ساقی جان فروز! در ده جامی

تا سیر بگریم که دلم پرخونست

یکی دیگر بداد و گفت چونست

چنین گفت او که این یک هم فزونست

چو قدر روی می‌بینی که چونست

چرا مَنلت بپای سرنگونست

کسی کو در میان خاک و خونست

چرا سر می‌کشد چون سرنگونست

بدو گفتا ببین کین قلعه چونست

ز رفعت جفت طاق سر نگونست

که نتوان گفت کان چندست و چونست

مرا ازعمر بیداری کنونست

بگو با من ترا آرام چونست

مرا بی تو جگر یک قطره خونست

خداوندی که اوداند که چونست

که او از هرچ من دانم برونست

خدا داند که خود اشیا چگونست

که در چشم تو باری باشکونست

گلاب و مشک عالم اشک و خونست

خوشی جستن ز اشک و خون جنونست

همی پرسی که این چون و آن چگونست

چرا این راست دیگر پاشکونست

ترا مالت ز عمر و جان فزونست

ندانم کاین چه سود او جنونست

عجب کاری که کار چرخ گردونست

که هر کس را ازو رنجی دگرگونست

بدیشان گفت از دُرجی که گردونست

نصیب هر کسی درّی دگرگونست

لبم را خود صفت نتوان که چونست

که وصف او ازین عالم برونست

درین سودا چو دیوت رهنمونست

که این هم نیز نوعی از جنونست

خدا داند که تااین کار چونست

که این کار از حساب ما برونست

چو بر ماهی تو در تو چاه چونست

عجب تر آنکه چاهی سرنگونست

نمیدانم که این احوال چونست

مگر در زیر این، مکر و فسونست