ترا چه جرم کآوردندت ای دوست

تویی در راه معنی مغز هر پوست

بمانی چون پیازی پوست بر پوست

همی سوزی چو نبود مغزت ای دوست

چو اینجا مردی آنجا زادی ای دوست

سخن را باز کردم پیش تو پوست

وگر علم لدنی داری ای دوست

بود علم تو مغز و علم ما پوست

به هر دم کز تو برمی‌آید ای دوست

چنان باید که پنداری یکی توست

برین درگه چه می‌پنداری ای دوست‌؟

که از مغز جهان فرقی‌ست با پوست

چنین جرمی عظیم القدر ای دوست

نگردد از پی مشتی رگ و پوست

تو تا بیرون نیایی از سرو پوست

نیابی ایمنی بر درگه دوست

هر آن ملکی که از جان داری‌اش دوست

نیرزد هیچ چون مرگ از پی اوست

فکندی همچو سقا آب در پوست

نه آبست این که فردا آتشت اوست

ترا این سخته نیست این کار ای دوست

برون می‌باید آمد پاک از پوست

ترا در ره بسی ریگست ای دوست

ز یک یک ریگ بیرون آی از پوست

اگر از خویش خشنودی تو ای دوست

یقین می‌دان که آن خشنودیِ اوست

چو تو بی او نیی تو کیستی اوست

همه اوست ای تو در معنی همه پوست

چو بود او در شریعت شافعی دوست

طریقت را علی الحق شافعی اوست

نمود از لب دهان غنچه را دوست

خط سرسبز او چون غنچه در پوست

رخ شیرینش لعلی بود در پوست

بر سیمینش سیمی بود دل دوست

چو گل در پوست میگنجید با دوست

دلش چون گل نمیگنجید در پوست

چه خندانی بگو احوالت ای دوست

که گُل از خنده بیرون آید از پوست

وگر راضی نیی دم بر زن از پوست

شبت خوش باداینک رفتم ای دوست