ای تیرگی زلف توام دین افروز

وی روشنی روی توام راه آموز

من در شبم از تو روز میخواهم، روز

و افسردهام از تو سوز میخواهم، سوز

امشب بر ماست آن صنمِ جان افروز

ای صبح! مشو روز و مرا جان بمسوز

گرچه همه شب به لطف زاری کردم

هم بر دم بامدادی ای صبح امروز

گفتی چه کنم تا شب من گردد روز

وز نورِ سوادِ فقر گردم فیروز

یک شمع اندیش هر دو عالم وانگه

گر آتشِ عشق داری آن شمع بسوز

گر هست دلت سوختهٔ جان افروز

از شمع میانِ سوختن عشق آموز

شبهای دراز ماهتابی چون روز

چون شمع نخفت میگری و میسوز

سر فرو بردی همه شب تا به روز

نیم شب هویی برآوردی بسوز

نفس را همچون خرِ عیسی بسوز

پس چو عیسی جان شو و جان برفروز

هر چه پیشت آید از گرمی بسوز

ز آفرینش چشمِ جانِ کُل بدوز

پای در ره نه، مزن دم، لب بدوز

گر بسوزند این همه تو هم بسوز

عشق را دردی بباید پرده‌سوز

گاه جان را پرده‌در گه پرده‌دوز

یا رب امشب را نخواهد بود روز؟

شمع گردون را نخواهد بود سوز؟

سجده کن پیش بت و قرآن بسوز

خمر نوش و دیده از ایمان بدوز

همچو شیران چشم ازین آتش بدوز

ورنه چون پروانه زین آتش بسوز

دوخته بر در، دریده بر مدوز

هرچ داری تا سر مویی بسوز

مرد عاشق باد پیماید به روز

شب همه مهتاب پیماید ز سوز

هرچ داری، آتشی را برفروز

تا اَزارِ پای بر آتش بسوز

جملهٔ شب بود تنها تا بروز

همچو شمعی در میان اشک و سوز

جوانی را دلی پر خون جگرسوز

مگر بر دار می‌کردند آن روز

خلاصی ده مرا یا مرگ امروز

که من طاقت ندارم اندرین سوز

چنین نقلست در اخبار کان روز

که برخیزد قیامت وان همه سوز

دعا می‌کرد آن دلخسته هر روز

که یارب این همه ناکامی و سوز