نمی‌دانست آن پیر رونده

که محمودست آن هیزم خرنده

سگی من دیده‌ام در خود گزنده

به‌گرد شهر بیهوده دونده

بپرسیدند ازو کای سرفکنده

خدا را کیستی تو؟ گفت: بنده

ز شادی می‌شدی او سرفکنده

میان رقص یعنی بر جهنده

دهانی داشت همچون گل ز خنده

چو بلبل جوش در عالم فکنده

هزاران خرمگس آید گزنده

همه در ریشِ او نیش اوفکنده

به هر تویی جهانی پر رونده

چه بر پهلو چه بر سر چه پرنده

تو خوش بنشسته و گردون دونده

تو مرغ دانه کش عمرت پرنده

مرا آید ز بوتیمار خنده

لب دریا نشسته سرفکنده

بدین فرزند را دل دار زنده

که آن نقشی بود در سنگ کنده

خدا را در حقیقت اوست بنده

لباس اصطفا در بر فکنده

چو موری پر فگنده پای کنده

نگونساری به طاسی در فگنده

چو جان گلرخم از تست زنده

چرا پیشت نباشد دایه بنده

یکی دزدی بپیش گل فگنده

دهانش بسته و چشمش بکنده

قیامت بود، امّا خلق زنده

بسی مرده بسی هرسو فگنده

ز تُرکی کردن باد جهنده

بترکستان فتاد آن نیم زنده

هوایت را دل من گشت بنده

که دلها از هوا باشند زنده

فغان میکرد کای چرخ دونده

نگونسارم چو خود در خون فگنده

همه صحرا چه آزاد و چه بنده

تن بی سر سر بی تن فگنده

زهی چاهی نجس سر برفگنده

دمی آینده و دیگر شونده