گاهی ببریدی و گهی پیوستی

گاهی بگشادی و گهی در بستی

چون در دو جهان نبود کس محرم تو

در بر همه بستی و خوشی بنشستی

گل گفت که چند اوفتم در پستی

بیرون تازم با سپری از مستی

تا غنچه بدو گفت: سپر میچکنی

انگار که چون من کمری بر بستی

گرمن سخنی بگفتم از سر مستی

اشتر به قطار ما چرا بربستی

توئی صاحب قران عین هستی

که بت با بتکده در هم شکستی

پدر گفتش زهی شهوت پرستی

که از شهوت پرستی مست مستی

مگر آن مور می‌زد پا و دستی

ز عجزش در علی آمد شکستی

خطاب آید که ای در عین مستی

بیا در ما گریز از جمله رستی

کنون تو ای پسر چیزی که جستی

همه در تست و تو در کار سستی

بمردی رَو دران دینی که هستی

که نامردیست در دین بت پرستی

در آب افکند خویش آتش پرستی

که تا در دین او ناید شکستی

زدی شه در عصای زال دستی

وزان چاه بلا آسان برستی

نه ازگنج آگهی اینجا که هستی

نه آگه تا که آنجا می‌فرستی

مگر هشتاد سال آتش پرستی

گرفته بود پیشه جَور و مستی

بگفت این و در آتش برد دستی

که در موئیش نامد زان شکستی

چو بی کشتی تو در دریا نشستی

بگوید با تو دریا آنچه هستی

تو خود در پیشِ چشم خود نشستی

ز پیش چشم خود برخیز و رستی

در آن آبِ حیوان را که جُستی

اگرچه این زمان زو دست شُستی

وگر بکشی مرا در تن درستی

نجاتی باشدم از دستِ هستی

شبانروزی دلی پر خون چو مستی

همه بر درگه سلطان نشستی

بیار انبان چو سر محکم ببستی

به پیش اسبِ من نِه باز رستی