ای نفس فرو گرفته سر‌تا‌سر تو

آلوده نجاستِ منی گوهرِ تو

گر در آتش به عمر‌ها می‌سوزی

هم بوی منی زند ز خاکسترِ تو

تا جان دارم حلقِ من و خنجر تو

با جان چکنم گر نکنم در سر تو

میآیم و همچو ابر میریزم اشک

تا آب زنم به اشک خاک در تو

چو جبریل آمد ای جان چاکر تو

شرف دارد ز نور گوهر تو

زنش گفت ای ز دین پیچیده سر تو

نمی‌ترسی ز خشم دادگر تو

اگر از خویش می‌جویی خبر تو

بمیر از خود مکن در خود نظر تو

نهد تاجی ز عزّت بر سر تو

فرستد مصریان را بر در تو

چو نان و آب جُستم از در تو

شدم بی این و بی آن از بر تو

فرشته گر ببیند جوهر تو

دگر ره سجده آرد بر در تو

بسوزم عود و عنبر بر سر تو

کنم همواره بر تو چادر تو

مگر او را نظر افتاد بر تو

چگویم نیز میدانی دگر تو

خدایم رحمتی بنهاد در تو

نکو کردی که رحمت باد بر تو

چو آبی سرنهم در خنجر تو

بآتش گر شوم دور از بر تو

نیی پسته ولی هستی شکر تو

چرا زین تنگدل کردی گذر تو

به حق پادشاهی تو بر تو

چه‌گویم نیز می‌دانی دگر تو

چو از دل‌گرمی‌ام داری خبر تو

مسوز از تاب هجرم بیشتر تو

تویی چون کبک در کان گهر تو

شده با تیغ دایم در کمر تو

میان آب و آتش چاکر تو

چگونه نامه بنویسد بر تو

دلم مویی نپیچد از بَرِتو

بمویش میکشم تا بر دَرِ تو

نگردد از تو مویی کم اگر تو

سر مویی کنی بر من گذر تو

اگر لشکر کشم بر کشور تو

نه کشور ماند ونه لشکر تو