به هم نامی حق دارم زهی قدر

به هم نامی نکو نامم کن ای صدر

پیمبر چشم خود خواندش زهی قدر

چراغ خلد هم گفتش زهی صدر

مکانت کشتی نوحست ای صدر

زمانت والضُّحی ولیلة القدر

چه پرسی قصّهٔ سدّ سکندر

توئی هم سدِّ خویش از خویش بگذر

بمانی دایماً جوینده بر در

ز دنیا دور دائم دل پر آذر

زهی رتبت زهی قدرت زهی قدر

زهی صاحب زهی صادق زهی صدر

چه پنداری که خاک پای آن صدر

ندارد بر خداوند جهان قدر

چو آمد انبیا را خاتم آن صدر

ازان خاتم سلیمان یافت آن قدر

چو من آنجا روم سرکش از این صدر

ببینندم بدین جاه و بدین قدر

زمین را بوسه زد در پیش آن صدر

بشه گفت ای برفعت آسمان قدر

بسر ناخن ز زیر نیم چادر

ده و دو پرده ظاهرکرد بر در

فراتر رفت زود از پیش آن در

بخواند آن هر دو را از زیر چادر

ترا چون چشمهٔ خضرست بر در

چه ماندی در عجایب چون سکندر

همه را در دل و جان حب حیدر

روند در آتش سوزان چو بوذر

صدف بگزیده و بگذاشته در

نمی‌دانند که دارد گوهر در

تو این معنی ندانی ای برادر

ارادت دار و خوش برخوان و بگذر

چرا درماندهٔ بگشاده این در

اگر مرد رهی زین در تو بگذر

عجایب مانده‌ای چون حلقه بر در

که بگشاید ترا این حلقهٔ در؟

چو رخت افکندهام این لحظه بر در

از آنم در ره معنی قلندر

حقیقت با شریعت خانه و در

شناس اینجا چو احمد ذات حیدر