زاهدی برجست، گفت ای نیک بخت

رخنه‌ای ماندست و آن عیب است سخت

بوک آن رخنه توانی کرد سخت

ورنه چه قصر تو و چه تاج و تخت

پوستینی دید مرد نیک بخت

دست خود بر پوستین بگشاد سخت

گر بریخت افلاک و انجم لخت لخت

در جهان کم گیر برگی از درخت

گفت حق با تو چه کرد ای نیک‌بخت‌؟

گفت چون شد در حسابم کار سخت

که گفتم در سفرحربی کنم سخت

مگر پیش شهم یاری دهد بخت

پس از چل روز شهزاده جوانبخت

بکامی تاج بر سر رفت بر تخت

چو روز دیگر آمد شاه بر تخت

بدرگاه آمد آن پیر نگون بخت

چو آمد روز دیگر شاه بر تخت

وزان خواب شبانگه تنگ دل سخت

تو با معشوق زیر پرده بر تخت

توانی خفت بی غیری زهی بخت

وگر دل‌شاد گردم نیز از بخت

چو در وی بنگرم، غمگین شوم سخت

دل مادر بسوخت الحق برو سخت

بدو گفت ای گرامی و نکوبخت

پسر را دید با آن مرده بر تخت

بدلداری کشیده در برش سخت

مرا باید که چون من بر نهم رخت

مرا تاجی بود کورادهم تخت

ترادیدم چو نرم آهن دلی سخت

ز دایه نیست دلداری زهی بخت

بیکبارش میار از خاک بر تخت

که تا او نیز لختی بر تند سخت

درودش داد از شاه جوانبخت

شه خورشید تاج آسمان تخت

به‌هم گفتند رستند این زمان سخت

چه می‌کردند اینجا این دو بدبخت

ترا آن رازها کاندر سر تخت

نمودم بازگفتم با تو بدبخت

ور چو اسکندر شوی با تاج و تخت

یا فریدونی شوی با حظّ و بخت