بدو گفتا که ای بی دست و بی پای

شنیدم من که این ساعت فلان جای

که باشد همچو من صد بی سر و پای

که خود را گور خواهد در چنان جای

که تا چون می‌رود هر لحظه از جای

نه دست او شود آلوده نه پای

جوان گوید خدایا در چنین جای

که نه سر دارد این وادی ونه پای

چو اُستاد آمد و بنشست بر جای

فرو بردش درفشی سخت در پای

نهادند آن دو تن را بند بر پای

بهم محبوسشان کردند یک جای

بیک ره سوخته زارش سر و پای

نه جامه مانده و نه تخت برجای

شکست آن بی سر و بن را به صد جای

چو شاخ گل هزاران خار در پای

فرود آمد ز اسپ آن عالم آرای

نهادش بر کنار از مهر دل پای

شهش گفتا کمند خویش بنمای

سر زلف دراز افکند در پای

بحق گفتا کلیم عالم آرای

کسیم از دوستان خویش بنمای

بماندند اندکی ارواح بر جای

که ایشان را نماند از هیچ سو رای

برش بهلول را دیدند بر پای

بخون آغشته کرده جامه و جای

به یک موی مژه برگیرد از جای

که عارف آورد هم بیش ازین پای

ستاده بهرِ من معشوق بر پای

چگونه من نباشم پای بر جای

قصَب بر سر یکی نعلین در پای

خرامان با لباسی مجلس‌آرای

سه روزم مهل ده بر من ببخشای

وزان پس پیش گیر آنچت بوَد رای

که هر کو آن خورد کو را بوَد رای

نشیند بر مراد خویش هرجای

بفضل خود درین کار و درین رای

اگر تقصیر کردم عفو فرمای

ولی آگه نهٔ تو بی سر و پای

که از که بازماندستی چنین جای