که اینجا آمدم بهر دعائی

که دارم کور چشمی مبتلائی

پدر را گفت تا کی زین گدائی

مرا از ننگ این زن ده رهائی

بجای آورد او را آشنائی

بدو گفتا چرائی چون گدائی

زیادة کن که تا نبوَد جُدائی

وزین زندان مده ما را رهائی

مگر بوده‌ست جایی نانوایی

که بشنید او ز شبلی ماجرایی

بسی سگ بهتر از تو ای مرائی

ببین تا سگ کجا و تو کجائی

چو کعبه یک جهت شو گر ز مائی

به سان کعبتین آخر چرائی

اگر درد مرا دانی دوائی

بکن ور نه برو بنشین بجائی

نگیرد کار عاشق روشنائی

مگر چون شمع سوزد در جدائی

مسیحش گفت تو این را نشائی

چه خواهی آنچه با آن برنیائی

که ما را نیست ایمان بهایی

که هست این گوهر‌ِ ایمان عطایی

ولیکن در میان پادشایی

چه دانی سختی و درد جدایی‌؟

قوی شایسته باشی در خدایی

اگر گویند تو ما را نشایی

چو چندان سِخر گم شد در عصائی

نگردد گم درو جز ناسزائی

که یک جامست در گیتی نمائی

من آن خواهم نخواهم پادشائی

بره در بیوهٔ را دید جائی

ببسته رقعهٔ را بر عصائی

شود بیچاره در دست بلائی

بکرد القصّه او از سنگ جائی

بره در پیر زالی مبتلائی

عصا در درست می‌آمد ز جائی

که تا تو خون ننوشی در جدائی

نیابی ره بسر آشنائی

بدو گفتند ای سگ از کجائی

که در تو می نه بینیم آشنائی