چو نابینا شود چشم هوایت

بحق بینا شود چشم هُدایت

بآغازش تو دادستی نهایت

بانجامش تو کن این را کفایت

از اول کرده بودند این حکایت

که بر ما هست اولی‌تر ولایت

به خود می‌رفت راه بی‌نهایت

نباشد پادشاهی بی ولایت

بیا ای هدهد صاحب هدایت

چه داری تا خبر از هر ولایت

بسی گفتم به شرح ازجان حکایت

حکایت را رسانیدم به غایت

نه هرگز کبریایش را بدایت

نه ملکش را سرانجام و نهایت

برون نامد درین دوران به‌غایت

کسی در پختگی این ولایت

سخن تا چند رانی در نهایت؟

که ماندی بر سر راه بدایت

شگرفی که‌آفتاب این ولایت

درو می‌تابد از برج هدایت

بدریا گفت ای بس بی نهایت

ز آرام تو می‌ترسم بغایت

الهی سخت میترسم بغایت

که در پیشست راهی بینهایت

زهی برقبّه افلاک جایت

زهی بر فرق ساق عرش پایت

ز من بپذیر زیرا کاین حکایت

ز تو کردند ره بینان روایت

چو گردون را معلّق گشت رایت

ز انجم نه ورق شد پر روایت

چو شد اندیشهٔ گل بی‌نهایت

ز بی صبری به‌جوش آمد به‌غایت

مراحق داد در معنی هدایت

ازین معنیست، معنی بی نهایت

نکوتر مینیاید هیچ جایت

که نیکوییست از سر تا بپایت

نکویی هم ندارد بی نهایت

ولی شیرینیی دارد بغایت

زهی عطار در بحر حکایت

توداری درّ معنی بی نهایت