ای مشک خطا خط سیاهت

خورشید درم خرید ماهت

هرگز به خطا خطی نیفتاد

سر سبزتر از خط سیاهت

در عالم حسن پادشاهی

[...]

بنفشه خرقه‌پوش خانقاهت

فگنده سر ببر از شوق راهت

اگر خواهی برم آنجایگاهت

مگر باز آورد آن زن براهت

چو گرد تو برآید مال و جاهت

شود مال تو مار و جاه چاهت

بحق گفتم که آوردم گناهت

ولی شرکت نیاوردم ز راهت

شود چون پنبه‌ای موی سیاهت

نه سر مانَد نه پنبه در کلاهت

بدو گفت اشتر ای گم کرده راهت

من اینک آمدم کو جایگاهت

چو پر دل بود و بر دل بود راهت

خطاب آمد بدل از پیشگاهت

شبم شب نیست بی موی سیاهت

نه روزم روز بی روی چو ماهت

اگر گنجی نبخشی بر سپاهت

سپه بی گنج کی دارد نگاهت

چنان بر چرخ سازم پایگاهت

که ماه آسمان بوسد کلاهت

تومیخواهی که چون زلف سیاهت

بمن برتابی و اینست راهت

اگر از سر براندازی کلاهت

نیاید هیچ چیزی بند راهت

رساند تا بعلیین کلاهت

جهان را آرد اندر زیر جاهت

حقیقت آدم آمد طفل راهت

از آن پیوسته باشد در پناهت

دل عطار شد چون خاکراهت

بدین گفتار اکنون عذر خواهت

بر ایشانست سر کار گاهت

حقیقت در عیان دیدار شاهت

اگر ره میکنی اینست راهت

که اینجا مینمایم دید شاهت

چو اندر بود خود کردی نگاهت

نظر داری چه در ماهی و ماهت

بریزم خون خود قربان راهت

نیندیشم ز جان عذر خواهت