طریق عشق جانا بی بلا نیست

زمانی بی بلا بودن روا نیست

اگر صد تیر بر جان تو آید

چو تیر از شست او باشد خطا نیست

از آنجا هرچه آید راست آید

[...]

پسر هر یک ترا صاحب قرانیست

که اندر فن خود هر یک جهانیست

شما را چون شفیعیست و مرا نیست

ز من این سجده کردن پس روا نیست

چو سگ از قالب قدرة جدا نیست

فزونی کردنت بر سگ روا نیست

اگر خطّی بود آن جز خطا نیست

وگر حرفی بوَد آن هم روا نیست

اگر زنّار بگسستن خطا نیست

چرا زنّار بر بستن روا نیست‌؟

خدا گفت این همه دعوی روا نیست

که میراث منست آن شما نیست

تو گر جامه بگردانی روا نیست

که او دوزد، بدست تو قبا نیست

دران آتش که یک ذرّه وفا نیست

ازو موئی وفا جستن روا نیست

یقینش شد که ملکش جز فنا نیست

که در دنیا بقا را هم بقا نیست

گر از خون پسر خوردن روا نیست

چرا پس خونِ خود خوردن خطا نیست

که چندین کبر از خاکی روا نیست

که گر فرعون شد خواجه خدا نیست

چوغم کشتست او را وین خطا نیست

دگر ره کُشته را کشتن روا نیست

چو خود بینی درین مذهب روا نیست

اگر غیری به بینی جز خطا نیست

به صورت وقتِ این پشتِ دو‌تا نیست

که پشت تو چنین دیدن روا نیست

بسوزن آن برون کردن روا نیست

وگر بیرون کنی باری وفا نیست

چو در من نیز یک ذرّه وفا نیست

ز غیری این وفا جُستن رو انیست

غرض زین گفت و گویم جز دعا نیست

که کار بی‌غرض جز از خدا نیست

چو در کار خدا چون و چرا نیست

امید از حق بریدن هم روا نیست

چو او را گندمی بی صد بلا نیست

ترا هم لقمهٔ بی غم روا نیست