ای چو چشم سوزن عیسی دهانت

هست گویی رشتهٔ مریم میانت

چون دم عیسی‌زنی از چشم سوزن

چشمهٔ خورشید گردد جان فشانت

آنچه بر مریم ز راه آستین زد

[...]

چون نیست، گر از پیش روی، پیشانت

ور راه ز پس قطع کنی پایانت

صد راه ز هر ذرّه همی برخیزد

تا خود به کدام ره درافتد جانت

چون آینه پشت و رو شود یکسانت

هم این ماند همان، نه این نه آنت

امروز چنانکه جانْت در جسم گم است

فردا جسم تو گم شود در جانت

چون بسیارست ضعف در ایمانت

هرگز نبود حدیث مرگ آسانت

چندین مگری ز مرگ اگر جان داری

کان میباید که باز خندد جانت

چو سوسن شکر گفت از هر زبانت

ازان افراخت سر سوی جهانت

ز ذات خویش دیده لامکانت

در آنجا بود کل عین العیانت

کشم در تنگ بیز امتحانت

ببینم احترام و قدر جانت

ز حال خود خبر نه این زمانت

ولی چون بر لب آید مرغ جانت

تفحص گر کنی از نقد جانت

تحیّر بیش گردد هر زمانت

کجا بوید گل توحید جانت

که بوی شرک آید از دهانت

چراغی در بیابانست جانت

که مشکات تن آمد سدِّ آنت

چو پای و دست و روی و جسم و جانت

نخواهد ماند گو این هم ممانت

چو بشنیدیم نامش از زبانت

همه جانها بخست از غم چو جانت

چرا می‌آید این رفتن گرانت

که می‌گوید خداوند جهانت

چو رسوائی خود گردد عیانت

بسوزد آتش تشویر جانت

اگر اخلاص باشد آن زمانت

بکار آید وگرنه وای جانت

ولیکن چون نه این ماند نه آنت

بسرّ قدس مشغولست جانت

که از چه رشک آید در جهانت

جوابی راست خواهم زین میانت

نه کم آمد ز قشر بیضه جانت

نه موی سر فزونست از روانت

چو ابلیسی منی آورد جانت

کَی از رحمت بوَد بَر جاودانت