نه سوختگی شناسم و نه خامی

در مذهب من چه کام و چه ناکامی

گویی که به صد کسم نگه میدارند

ورنه بپریدمی ز بیآرامی

جز او کس را بنودست این تمامی

ز پیغامبر در فرزند گرامی

نباشد خلق عالم را دوامی

نماند در همه گیتی نظامی

بوسع خود بباید رفت گامی

که در هر گام می‌باید نظامی

اگرچه زاهدی باشی گرامی

چو فرزند آمدت رندی تمامی

هزاران قرن ازان عمر گرامی

دمی نبوَد چنین دان گرنه خامی

اگر آخر زمان زین ناتمامی

پی دجّال گیرد هفت گامی

تو نه در کفر و نه در دین تمامی

بگو آخر که تو در چه مقامی

یکی اُستاد بَر با خود گرامی

که تا پل را کند قیمت تمامی

بدو گفتند گبری پیرنامی

ز غیرت کرد شاه آنجا مقامی

چو تو بس بی طعام ناتمامی

میان در بسته از بهر طعامی

مگر چون رابعه صاحب مقامی

نخورده بود یک هفته طعامی

بسوز از عشق خود را ای گرامی

وگر نه زاهدی باشی ز خامی

چو حق با تو بوَد در هر مقامی

مزن جز درحضورش هیچ گامی

بلای خویشتن چون تو تمامی

بلائی نیز مطلب ای گرامی

شه آمد پیشش و گفت ای گرامی

زبان بگشای و بر گو تا چه نامی

جوابش داد آن مرد گرامی

که این مردیست اندر ناتمامی

بفرمان رَو اگر داری مقامی

که گر مستی نیاری رفت گامی

عزیزا می‌ندانم تو چه نامی

ببین تاتو ازینها خود کدامی

چنین گفت او که می‌گفتند خامی

نه بینی تیغِ ما چون ناتمامی