خداوندی که ذاتش بی‌زوالست

خرد در وصف ذاتش گنگ و لالست

درین ره می‌ندانم کین چه حالست

که شیری را ز موری گوشمالست

دوعالم را تمّنای وصالست

ولیک آن جمله سودای محالست

بتی کز وصف او گوینده لال‌ست

چه گویم زانکه وصف او محال‌ست

همه عالم جمال اندر جمالست

ولیکن کور می‌گوید محالست

که ای سرهنگ آخر این چه حالست

که کارت ناله و تن همچو نالست

خوشی در ناخوشی بودن کمالست

که نقد دل خوشی جُستن محالست

اگر در شیوهٔ خویشت کمالست

دل از دستم برون کردن محالست

بلاشک حب جاه و حب مالست

ترا این جاه جستن پس وبالست

حسن را گفت شیخا این چه حالست

که اکنون مدّت هفتاد سالست

کسی کو در رضا عین کمالست

چو راضیست او رضا جستن محالست

مرا اندیشه کردن زو محالست

من این دانم که اکنون شَست سالست

یکی خاری که چندانش کمالست

که دایم چاوش راه وصالست

بهر چیزی که در دنیا کمالست

یقین می‌دان که آن در دین وبالست

جمالش را صفت گفتن محالست

که از من آن صفت کردن خیالست

اگردایم چنین باشم کمالست

وگر با خویشتن رفتم زوالست

بنام آنک ملکش بی زوالست

بوصفش نطق صاحب عقل لالست

اگرچه شعر در حد کمالست

چو نیکو بنگری حیض الرجالست

جهان پیرست امّا طفل سالست

که در پیریش طفلی همچو زالست

ترا این عشق ورزیدن حلالست

که چون هرمز بنیکویی محالست