کفر کافر را و دین دین‌دار را

ذرهٔ دردت دل عطار را

تا نگردانی هلاک این مار را

کی شوی شایستهْ این اسرار را

بعد از آن مردی شوی این کار را

مرد باید این چنین اسرار را

حق تعالی داند این اسرار را

با تو گرداند همی این کار را

نرگس مستش ز مژگان خار را

در ره افکندی بسی هشیار را

یا امیرالمؤمنین عطّار را

خوش فروزان کن در او انوار را

تو مگو پیش خران اسرار را

ز آنکه جز وهمی نداند کار را

گر همی خواهی که یابی یار را

در دل خود میطلب اسرار را

چند گویم من بتو اسرار را

خود ز کل نشناختی انوار را

رو طلب کن کلبهٔ عطّار را

تانماید بر تو این اسرار را

یا نبیّ المرسلین عطّار را

زنده دل کن وانما اسرار را

مختصر گفتم من این اسرار را

تا نگوئی رافضی عطّار را

رو تو چون بوذر مبین اغیار را

تا بیابد روح تو ستّار را

ای که آزردی دل عطار را

من بتوکی گویم این اسرار را

من ز معنی گفتم این اسرار را

تو بصورت خود مبین گفتار را

من ز مظهر گویم این اسرار را

رو تو مظهر خوان ودان عطّار را

من بحکمت گفتم این اسرار را

تا شوی یار و شناسی یار را

گر بدانی حالت عطّار را

تو بدانی اصل و حال و کار را

هر که او غیبت کند عطّار را

می‌خورد لحم ددو مردار را

گر تو دانائی بدان عطّار را

تو بخوان از مظهرش اسرار را