این سودایی که میدواند ما را

هرگز نتوان نشاند این سودا را

گویند که خویش را فرود آر آخر

دربند چگونه آورم دریا را

لعلت که خجل کرد گل رعنا را

از پسته نمود خالِ مشک آسا را

میخواستم از پستهٔ سبزت شکری

تو بر در بسته خط نوشتی ما را

چون عهده نمیکند کسی فردا را

یک امشب خوش کن دلِ پر سودا را

مینوش به نور ماه ای ماه که ماه

بسیار بتابد که نیابد ما را

نصیبی ده ز گنج خود گدا را

نوائی ده بلطفت بی نوارا

کنون هر لحظه صد منّت خدا را

که این دیدار روزی کرد ما را

ز زیر سنگسار او آشکارا

چنان آمد که لعل از سنگ خارا

چنین گفت او که گشت امروز ما را

ز مرگ این پسر دین آشکارا

نبود اور ا بهیچ انواع یارا

که کردی سر عشقش آشکارا

سخی باشی ریا را و هوا را

ولیکن دوزخی باشی خدا را

برو فردا و دعوت ساز ما را

به یک ره مجمعی کن آشکارا

نداد او گِرده‌ای بهر خدا را

ولیکن داد صد دینار ما را

مخنث گفت ای مرد بخارا

نشد نقد من و تو آشکارا

به‌آخر گشت نقشی آشکارا

که در ما کی توانی دید ما را‌؟

بدو گفتند روشن کن تو ما را

چنان کین راز گردد آشکارا

که باران می‌نیاید آشکارا

دعائی کن زحق در خواه ما را

سلامی کرد خضر پاک ما را

جوابی گشت ازما آشکارا

خطاب آید ز حضرت آشکارا

که کاری می‌نگردد دیر ما را

چو شد بر رودکی راز آشکارا

از آنجا رفت تا شهر بخارا

گواه این سخن کردم خدا را

پشولیده مگردان جان ما را

چو حارث را مدد گشت آشکارا

بسی خلق از بر شاه بخارا