اگر چه آب و خاک و باد و آتش

کنند آمد شدی با یکدگر خوش

به شرط آن که گر بو‌یی دهد خوش

نهد بر نام من نعلی بر آتش

شدند آن روضه حوران دل‌کَش

به صحرایی چو مینو خرم و خوش

شه از دیدار آن بلور دل‌کش

شده خورشید یعنی دل پر آتش

بیاورد آتشی چون صبح دل‌کش

وز آن آتش به دل‌ها در زد آتش

زمستان گشته چون ریحان ازو خوش

که ریحان زمستان آمد آتش

نبیدِ خوش‌گوار و عشرت خوَش

نهاده منقل زرین پر آتش

چو خر تا زنده باشی بار می‌کش

که باشد گوشت خر در زندگی خوش

در اندیشید از‌ آن دو یار دل‌کش

که چون سازد به هم خاشاک و آتش

زلال آب چندانی بود خوش

کز او بِتْوان نشانْد آشوبِ آتش

به تندی گفت من رفتم شبت خوش

گرم دریا به پیش آید گر آتش

مزن آتش در این جان ستم‌کَش

رها کن خانه‌ای از بهر آتش

ز دعوی‌گاه خسرو با دلی خوش

روان شد کوه‌کن چون کوه آتش

چو دانم سخت رنجیدی ز مرگش

که مُرد و هم نمی‌گویی به تَرکش

تو آتش طبعی او عود بلا‌کش

بسوزد عود چون بفروزد آتش

چو شمع از دوری شیرین در آتش

که باشد عیش موم از انگبین خوش

چو شمع از بهر آن سوزم بر آتش

که باشد شمع وقت سوختن خَوش

صد و پنجاه مجمر‌دار دل‌کش

فکنده بوی‌های خوش در آتش

گلی دیدم ز دورت سرخ و دلکش

چو نزدیک آمدی خود بودی آتش

پس آن‌گه تند شد چون کوه آتش

به خسرو گفت: کی سالار سرکش‌!