ز هر شمعی که جویی روشنایی

به وحدانیتش یابی گوایی

اگر نارد نمودار خدایی

در اصطرلاب فکرت روشنایی

همه عالم گرفت از نیک‌رایی

چنین باشد بلی ظِلِّ خدایی

چه سود افسوس من کز کدخدایی

جز این مویی ندارم در کیایی

یگانه دوستی بودم خدایی

به صد دل کرده با جان آشنایی

چو آمد زلف شب در عطر سایی

به تاریکی فرو شد روشنایی

نشستِ خویش را در هر هوایی

به هر فصلی مهیا کرده جایی

بپرسیدش که چونی وز کجایی؟

که بینم در تو رنگ آشنایی

چو ماه از اختران خود جدایی

نه خورشیدی چنین تنها چرایی

بدان صورت که دل دادش گوایی

خبر می‌داد از الهام خدایی

ز ما قصری طلب کرده است جایی

کز‌ آن سوزنده‌تر نبوَد هوایی

تو را سالار ما فرمود جایی

مهیا ساختن در خوش هوایی

چو من بودم عروسی پارسایی

از آن مشتی جلب جستم جدایی

بدان پرندگی زیرش همایی

پری می‌بست در هر زیر پایی

در این دکان نیابی رشته تایی

که نبود سوزنیش اندر قفایی

فلک تا نشکند پشت دوتایی

به کس ندهد یکی جو مومیایی

تو را بس باد ازین گندم‌نمایی

مرا زین دعوی سنگ آسیایی

که هر یک بود در میدان هما‌یی

به‌دعوی گاهِ نخجیر اژدها‌یی

جهان را از جمالت روشنایی

جمالت در پناه پارسایی

زن افکندن نباشد مرد‌رایی

خودافکن باش اگر مردی نمایی