بدان لفظ بلند گوهر افشان

که جان عالم‌ست و عالم جان

چو آتش گر ز آهن سازد ایوان

چو گوهر گر شود در سنگ پنهان

چو می‌خواهی که یابی روی درمان

مکن درد از طبیب خویش پنهان

سخن‌گوینده، پیرِ پارسی‌خوان

چنین گفت از ملوک پارسی‌دان

خبر دادند موری چند پنهان

که این بلقیس گشت و آن سلیمان

به شبدیز و به گل‌گون گرد میدان

چو روز و شب همی‌کردند جولان

به صد جان ارزد آن رغبت که جانان

«نخواهم» گوید و خواهد به صد جان

بگفت از دل شدی عاشق بدین‌سان‌؟

بگفت از دل تو می‌گویی، من از جان

وگرنه من به حق جان جانان

که تا آن دم که باشد بر تنم جان

در این سختی مرا شد مردن آسان

که جان در غصه دارم غصه در جان

مگو شیرین و شِکر هست یک‌سان

ز نِی خیزد شِکر، شیرینی از جان

نه مهمان توام؟ بر روی مهمان

چرا در بایدت بستن بدین‌سان‌؟

چرا در سنگ‌ریزه کان کَنم کان‌؟

چو بی‌روغن چراغی جان کنم جان‌

ز گنج پرده گفت آن هاتف جان

کز این مطرب یکی را سوی من خوان

به حیلت مال مردم خورد نتوان

چو بازرگان دانا مال نادان

ای واهب عقل و باعث جان

با حکم تو هست و نیست یکسان

خاصه ملکی چو شاه شروان

شروان چه که شهریار ایران

پیغمبر گفت: «عِلمُ عِلمان

علم الادیان و علم الابدان»

سیری که به گرسنه نهد خوان

خردک شکند به کاسه در نان

تو رود زنی و من زنم ران

تو جامه دری و من درم جان