بسم‌الله الرحمن الرحیم

هست کلید در گنج حکیم

فاتحه فکرت و ختم سخن

نام خدایست بر او ختم کن

پیش‌وجود همه آیندگان

[...]

ای همه هستی ز تو پیدا شده

خاک ضعیف از تو توانا شده

زیرنشین عَلَمت کائنات

ما به تو قائم چو تو قائم به ذات

هستیِ تو صورتِ پیوند نی

[...]

ای به ازل بوده و نابوده ما

وی به ابد زنده و فرسوده ما

دور جنیبت‌کشِ فرمان تست

سُفتِ فلک غاشیه‌گردان تست

حلقه‌زنِ خانه‌به‌دوش توایم

[...]

تختهٔ اول که الف نقش بست

بر در محجوبه احمد نشست

حلقهٔ حی را کالف اقلیم داد

طوق ز دال و کمر از میم داد

لاجرم او یافت از آن میم و دال

[...]

نیم شبی کان ملک نیمروز

کرد روان مشعل گیتی فروز

نه فلک از دیده عماریش کرد

زهره و مه مشعله‌دار‌یش کرد

کرد رها در حرم کاینات

[...]

شمسهٔ نُه مسند هفت‌اختران

ختم رسل خاتم پیغمبران

احمد مرسل که خرد خاک اوست

هر دو جهان بستهٔ فتراک اوست

تازه‌ترین سنبل صحرای ناز

[...]

ای تن تو پاک‌تر از جان پاک

روح تو پرورده‌ «روحی فداک»

نقطه‌گهِ خانه رحمت تویی

خانه‌برِِ نقطهٔ زحمت تویی

راهروان عربی را تو ماه

[...]

ای مدنی بُرقِع و مَکی نقاب

سایه‌نشین چند بوَد آفتاب

گر مهی از مهر تو مویی بیار

ور گلی از باغ تو بویی بیار

منتظران را به‌لب آمد نفس

[...]

ای گهر‌ِ تاج‌ِ فرستادگان

تاج‌ده‌ِ گوهر ِ آزادگان

هر چه ز بیگانه و خیل تواند

جمله در این خانه طفیل تواند

اول بیت ار چه به نام تو بست

[...]

من که درین دایرهٔ دهر‌بند

چون گره نقطه شدم شهربند

دسترس پای‌گشاییم نیست

سایه ولی فرّ هماییم نیست

پای فرو رفته بدین خاک در

[...]

ای شرف گوهر آدم به تو

روشنی دیده عالم به تو

چرخ که یک پشت ظفرساز تست

نُه شکم آبستنِ یک راز تست

گوش دو ماهی زبر و زیر تو

[...]

من‌که سراینده این نوگلم

باغ ترا نغمه‌سرا بلبلم

در ره عشقت نفسی می‌زنم

بر سر کویت جرسی می‌زنم

عاریت کس نپذیرفته‌ام

[...]

جنبش اول که قلم برگرفت

حرف نخستین ز سخن درگرفت

پرده خلوت چو برانداختند

جلوت اول به سخن ساختند

تا سخن آوازه دل در نداد

[...]

چونکه نَسَخته سخن سرسری

هست بر گوهریان گوهری

نکته نگه‌دار ببین چون بُوَد

نکته که سنجیده و موزون بُوَد

قافیه‌سنجان که سخن برکشند

[...]

چون سپر انداختن آفتاب

گشت زمین را سپر افکن بر آب

گشت جهان از نفسش تنگ‌تر

وز سپر او سپرک رنگ‌تر

با سپر افکندن او لشگرش

[...]

رایض من چون ادب آغاز کرد

از گره نُه فلکم باز کرد

گرچه گره در گرهش بود جای

برنگرفت از سر این رشته پای

تا سر این رشته به جایی رسید

[...]

باد، نقاب از طرفی برگرفت

خواجه سبک عاشقی از سر گرفت

گل نفسی دید شِکَر خنده‌ای

بر گل و شِکَّر نفس افکنده‌ای

فتنه آن‌ ماهِ قصب‌دوخته

[...]

خواجه یکی شب به تمنای جنس

زد دو سه دم با دو سه ابنای جنس

یافت شبی چون سحر آراسته

خواسته‌هایی به دعا خواسته

مجلسی افروخته چون نوبهار

[...]

عمر بر آن فرش ازل بافته

آنچه شده باز بَدَل یافته

گوش در آن نامه تحیت‌رسان

دیده در آن سجده تحیات‌خوان

تنگ دل از خنده ترکان شکر

[...]

اوّل کاین عشق‌پرستی نبود

در عدم آوازه هستی نبود

مُقبلی از کِتم عدم ساز کرد

سوی وجود آمد و در باز کرد

باز‌پسین طفلِ پری‌زادگان

[...]