همی دید کش فرّ و برزکییست

ولیکن ندانستش از بن که کیست

گرم دسترس در سزای تو نیست

بسندم که ایدر ترا هست زیست

هم از زنده پیلان هزار و دویست

بدو گفت برکش صف کین بایست

ز ضحاک جز جادوی پیشه چیست

همین رزم ایرانیان جادویست

از آن لشکر هندوان هر که زیست

همی خسته و کشته را خون گریست

برینگونه آن کوه خرّم ز چیست

بر او بر نشانِ کفِ پای کیست

که بر شاخش آن کاخ بر پای چیست

چنین از بَِر آسمان جای کیست

که این بت چه چیزست تابوت چیست

همیدون نگارنده بر لوح کیست

ز دانش به اندر جهان هیچ نیست

تن مرده و جان نادان یکیست

برآشفت و گفتا سپهدار کیست

جهان را جز از شه نگهدار نیست

پدر گفت گرت ازشدن چاره نیست

بدین دیگر اندرز باری بایست

بپرسید کاین مرد بی واره کیست

که گستاخی اش سخت یکبارگیست

بخواندش بپرسید کاین مرد کیست

بدو مهر جستن ترا بهر چیست

همه کار پیکار و رزم ایزدیست

که داند که فرجام پیروز کیست

چنان غرقه درخون که هرکس که زیست

به آوازه بشناختندی که کیست

مترسید گفتا که گرشاسب نیست

سری نامدارست و مردی دویست

کسی کز نهانت نه آگه که چیست

ور آگه نداند به جز با تو زیست

خور و پوشش جان پاکیزه چیست

که داند بدان پوشش و خورد زیست

بدان سان بزرگ استخوانهای کیست

فرازش نبشته بر آن سنگ چیست

از آن روز کم روشنی بهره نیست

مرا باری آن روز با شب یکیست