بزرگی که اختر گه مهر و خشم

به فرمان او دارد از چرخ چشم

چو دیدش، گره زد بر ابرو ز خشم

بدو گفت کای بدرگِ شوخ چشم

چو از خواب روز اندرآمد به خشم

رخش شست چشمه به زر آب چشم

چو بفراخت سر دیگری زد به خشم

ز خون چشمه بگشادش از هر دو چشم

سوم ببر تیز اندر آمد به خشم

ز بس خشم چون لاله بگشاد چشم

سیه دیده گیتی بهو پیش چشم

بر آشفت با پیلبانان به خشم

برآشفت گرشاسب از کین و خشم

بزد بر بهو بانگ و بر تافت چشم

بهین رادی آن دان که بی درد و خشم

ببخشی نداری به پاداش چشم

همان نیز مارست کز زهر و خشم

بمیرد هر آنکس برافکند چشم

خبر یافت آمد دژم کرده چشم

بر آن چاکران بانگ برزد به خشم

یل پهلوان چون شنید این ز خشم

گره زد بر ابروی و برتافت چشم

چو گیرد تگ باد و ابر ابرشم

سزد گر شود ماه ترکش کشم

که گر بینمش چهر و افتد خوشم

کمان را به انگشت کوچک کشم

همان زاغ گون هندوی هفت چشم

برآورد فریاد بی درد و خشم

جهان پیش چشمش به هنگام خشم

کم از سایه پشه بودی به چشم

به ناگه بدان دیوش افتاد چشم

ورا دید در ژرف غاری به خشم

گشاد از خم چرخ تیری به خشم

زدش بر قفا برد بیرون ز چشم

برافروخت افریقی از کین و خشم

بپرداخت دل بر فرسته ز چشم

دگر باره فغفور شد تیز خشم

برافراخت تاج و برافروخت چشم

نهاده بر آهو سیه گوش چشم

جهان چون درخش از کمینگه به خشم