هرآنکس که پیرامنش بُد براند

خود و دایه جادو و شاه ماند

مر آن ویژگان را همانجا بماند

به یزدان پناهید و باره براند

به هر باد خرمن نشاید فشاند

نه کشتی توان نیز بر خشک راند

جهان پهلوان جای پردخته ماند

سیه نامه بسپرد و بُد تا بخواند

چو ترّی ز گرمیش لختی براند

گران گشت و در زیر آتش بماند

به هر بزم چندان گهر برفرشاند

که مهراج و گرشاسب خیره بماند

درو کام دل کس به از من نراند

نماند به کس بر چو بر من نماند

هم از کار آن داس بر خیره ماند

بر آن بت بنفرید و ز آن جا براند

ز خویشان کهبد برادرش ماند

ز درد جگر خاک بر سر فشاند

دگر هر که در ره ز رفتن بماند

به هر اسپ دزدی یکی بر نشاند

زدش گرز و خونش از گلو برفشاند

ز سر مغزش و چشم بیرون جهاند

مرو را به کابل به شاهی نشاند

به زوال شد و یک مه آنجا بماند

ز خویشان یکی را به جایش نشاند

سپه زی بیابان کرمان براند

دگر نزد عم زاده آنجا بماند

ببرد آنچه بایست و کشتی براند

فرستاده را چون برینسان براند

همان گه سپه رزم را برنشاند

به خواری و دشنام و زخمش براند

دو سالار بودش ز لشکر بخواند

دو روز از شگفتی همان جا بماند

چو لختی برآسود لشکر براند

دل پهلوان خیره شد کآن بخواند

بسی در ز دو جزع روشن براند

سپهدار کشور چو نامه بخواند

بر آن نامه زر و گهر برفشاند

چو از شهر جز خاک چیزی نماند

نریمان دگر روز لشکر براند