گفت قاضی من قضادار حیم

حاکم اصحاب گورستان کیم

خنده‌ها در گریه‌ها آمد کتیم

گنج در ویرانه‌ها جو ای سلیم

چون بگفتی ای صبور و ای حلیم

چون بگفتی ای شجاع و ای حکیم

باز ارجاء خداوند کریم

در دلش بشار گشتی و زعیم

چون الف چیزی ندارم ای کریم

جز دلی دلتنگ‌تر از چشم میم

روح را از عرش آرد در حطیم

لاجرم کید زنان باشد عظیم

صد چو ماهست آن عجب در یتیم

که به یک ایماء او شد مه دو نیم

هر سه در یک فکر و یک سودا ندیم

هر سه از یک رنج و یک علت سقیم

باز سلطانم گشم نیکوپیم

فارغ از مردارم و کرکس نیم

من نخواهم زد دگر از خوف و بیم

این چنین طبل هوا زیر گلیم

بر عسس کرده ملک تهدید و بیم

که چرا باشید بر دزدان رحیم

گفت او گر می‌نداند عامیم

خویش را من نیک می‌دانم کیم

هی میاویزید من عیسی نیم

من امیرم بر جهودان خوش‌پیم

ز آنک مامورم امیر خود نیم

من چو تو غافل ز شاه خود کیم

گفته فرزندان به قاضی کای کریم

نگذریم از حکم او ما سه یتیم