تا من بدیدم روی تو ای ماه و شمع روشنم

هر جا نشینم خرمم هر جا روم در گلشنم

هر جا خیال شه بود باغ و تماشاگه بود

در هر مقامی که روم بر عشرتی بر می تنم

درها اگر بسته شود زین خانقاه شش دری

[...]

مطرب عشق ابدم زخمه عشرت بزنم

ریش طرب شانه کنم سبلت غم را بکنم

تا همه جان ناز شود چونک طرب ساز شود

تا سر خم باز شود گل ز سرش دور کنم

چونک خلیلی بده‌ام عاشق آتشکده‌ام

[...]

زین دو هزاران من و ما ای عجبا من چه منم

گوش بنه عربده را دست منه بر دهنم

چونک من از دست شدم در ره من شیشه منه

ور بنهی پا بنهم هر چه بیابم شکنم

زانک دلم هر نفسی دنگ خیال تو بود

[...]

نی تو گفتی از جفای آن جفاگر نشکنم

نی تو گفتی عالمی در عشق او برهم زنم

نی تو دست او گرفتی عهد کردی دو به دو

کز پی آن جان و دل این جان و دل را برکنم

نور چشمت چون منم دورم مبین ای نور چشم

[...]

ای گوش من گرفته توی چشم روشنم

باغم چه می بری چو توی باغ و گلشنم

عمری است کز عطای تو من طبل می خورم

در سایه لوای کرم طبل می زنم

می مالم این دو چشم که خواب است یا خیال

[...]

تلخی نکند شیرین‌ذقنم

خالی نکند از می دهنم

عریان کندم هر صبحدمی

گوید که بیا من جامه کنم

در خانه جهد مهلت ندهد

[...]

امشب همه شب نشسته اندر حزنم

فردا بروم مناره را کارد زنم

خشم آلودست اگرچه با ماست صنم

در چاه رسیده‌ام ولی بی‌رسنم

فانی شدم و برید اجزای تنم

می‌چرخ که بر چرخ بد اول وطنم

مستند و خوشند و می‌پرستند همه

در عیب از این وحشت و زندان که منم

من یک جانم که صد هزار است تنم

چه جان و چه تن که هر دو هم خویشتنم

خود را به تکلف دگری ساخته‌ام

تا خوش باشد آن دیگری را که منم

گه توی گویم ترا گاهی منم

هر چه گویم آفتاب روشنم

گر کسی مهمان رسد گر من منم

شب بخسپد دلقش از تن بر کنم

کین چه غلست ای خدا بر گردنم

ورنه غل باشد کی گوید من منم

هر در و دیوار گوید روشنم

پرتو غیری ندارم این منم

گفت من تیغ از پی حق می‌زنم

بندهٔ حقم نه مامور تنم

لیک بی غم شو شفیع تو منم

خواجهٔ روحم نه مملوک تنم

چونک من از خال خوبش دم زنم

نطق می‌خواهد که بشکافد تنم

آخر از پشه نه کم باشد تنم

مُلک نمرودی به پر برهم زنم

چون نمی‌آیند اینجا که منم

کاندرین عز آفتاب روشنم

مر حسودت را اگر چه آن منم

جان مده تا همچنین جان می‌کنم

تا نگوید دزد او را کان منم

کز تو دزدیدم که دزد پر فنم