دور شو ای پیر فتنه کم فروز

هین ز رشک احمدی ما را مسوز

آمد از غم بر در کعبه بسوز

کای خبیر از سر شب وز راز روز

بهر استبقای حیوان چند روز

نام آن کردند این گیجان رموز

اشک از آن چشمش فرو ریزد ز سوز

یاد آرد لطف شاه دل‌فروز

صبر کن در موزه دوزی تو هنوز

ور بوی بی‌صبر گردی پاره‌دوز

شمع چون دعوت کند وقت فروز

جان پروانه نپرهیزد ز سوز

باز گفت او را بیا ای پرده‌سوز

من باوج خود نرفتستم هنوز

می‌تپد اندر پشیمانی و سوز

می‌کند آه از هوای چشم‌دوز

بیشتر رفتست و بیگاهست روز

تو به جد در صید خلقانی هنوز

در دل سالک اگر هست آن رموز

رمزدانی نیست سالک را هنوز

در ذکر کردی کدو را آن عجوز

تا رود نیم ذکر وقت سپوز

جان تن خود را شناسد وقت روز

در خراب خود در آید چون کنوز

آن یکی با شمع برمی‌گشت روز

گرد بازاری دلش پر عشق و سوز

آشنایی گیر شبها تا به روز

با چنین استارهای دیوسوز

که ای رخت تابان چون ماه شب‌فروز

وی به صحبت کاذب و مغرورسوز

خانهٔ خود را همی‌سوزی بسوز

کیست آن کس کت بگوید لایجوز

باز خرم گشت مجلس دلفروز

خیز دفع چشم بد اسپند سوز

آن یکی گفت اندرین برد العجوز

تا بیندازیم اینجا چند روز

پیش رو آیینه بگرفت آن عجوز

تا بیاراید رخ و رخسار و پوز

می‌شود مبدل به خورشید تموز

آن مزاح بارد برد العجوز