نیستم حافظ مرا نوری بده

در دو دیده وقت خواندن بی‌گره

این همی‌گفتی چو می‌رفتی براه

کن قرین خاصگانم ای اله

سال و مه رفتم سفر از عشق ماه

بی‌خبر از راه حیران در اله

چون در افکندند یوسف را به چاه

بانگ آمد سمع او را از اله

او بخود برداشت پرده از گناه

ورنه می‌پوشید جرمش را اله

از اصولینت اصول خویش به

که بدانی اصل خود ای مرد مه

بازتان تواب بگشاد از گره

گفت هین بگریز روی این سو منه

دست و پایش ماند از رفتن به راه

زلزله افکند در جانش اله

گفت رو بفروش خود را و بره

چونک استا گشته‌ای بر جه ز چه

یاسه مه یا چار مه گشتی تباه

ناله کرد آن زن که افغان ای اله

چون جوان بودی و زفت و سخت‌زه

تو نمی‌رفتی سوی صف بی زره

بیضهٔ مار ارچه ماند در شبه

بیضه گنجشک را دورست ره

هر کجا سایه‌ست و شب یا سایگه

از زمین باشد نه از افلاک و مه

از تو هم بجهد تو دل بر وی منه

پیش از آن کو بجهد از وی تو بجه

گر گریزد کس نیابد گرد شه

ور گریزند او بگیرد پیش ره

فهم نان کردی نه حکمت ای رهی

زانچ حق گفتت کلوا من رزقه

وز ملک هم بایدم جستن ز جو

کل شیء هالک الا وجهه

ای دویده سوی دکان از پگاه

هین به مسجد رو بجو رزق اله

عقل کی ماند چو باشد سرده او

کل شیء هالک الا وجهه

تلخ و تیز و مالش بسیار ده

تا شود پاک و لطیف و با فره